Şefkat, çocuğu aileye, öfke ise sokağa bağlar. Evde bir defa "Şunu ne iyi yaptın evladım!" ya da sen ne beyefensisin/hanımefendisin! gibi sözlere muhatap olmayan bir erkek ya da kız çocuk dışarıda duyduğu ilk iltifat cümlesiyle kendini kaybeder, kimden ve hangi amaçla geldiğine bakmadan meçhul bir dünyaya kanat vurur.