Sevilen birinin öldüğü yerde zaman sonsuza dek durur. İnsan kendi kendine, dua eder gibi, eğer aynı yerde durursam onun duyduğu acıyı hissedebilir miyim, diye sorar.
Ne olursa olsun, ben hayata öleceğimi bilerek devam etmek isterim. Öyle olmazsa yaşayamam. Şu anda yaşadığım hayatı mümkün kılan budur.
Kapının kapandığını duydum ve yalnız kalınca ne kadar yorgun olduğumu fark ettim. Oda müthiş sessizdi. Saniyelere bölünmüş zaman kavramını yitirmiştim. Durmuş olan dünyada tek canlı ve hareket eden benmişim gibi hissettim.
Ölen birinin ardından evler hep böyle olur.
Okur Takip Önerileri
Bu dünyada kan bağım olan hiç kimse yoktu. Her yere gidebilir, her şeyi yapabilirdim. Bu düşünce sersemletiyordu.
Yıllar geçerken ailem bir bir eksilmişti. Aniden yapayalnız olduğum kafama dank ettiğinde gözümün önündeki her şey asılsız göründü. Şimdi ben burada yapayalnız iken doğup büyüdüğüm bu apartmanda zamanın kendi yolunda geçmeye devam ettiği gerçeği beni şaşırttı. Tam bir bilimkurguydu. Evrenin karanlığı.
Bir düşünceden bitkin düştüğümde ve sıra ölümü düşünmeye geldiğinde, son nefesimi mutfakta vermek istediğimi fark ettim. İster hava soğuk olsun ve ben yapayalnız olayım, ister birisi olsun ve hava sıcak olsun, ölüme korkusuzca meydan okurum. Eğer mutfaksa "Ne güzel" diye düşünürüm.
2024 OKUMA HEDEFİ
9/50 kitap - %18 tamamlandı
9 kitap okudu
50 kitap
2.419 sayfa
0 inceleme
12 alıntı
6 günde 1 kitap okumalı.
80 syf.
9/10 puan verdi
Önceleri bilmiyordum, artık biliyorum, siz de biliyorsunuz: Kahkahanın farklı renkleri vardır. Kahkaha, içimizdeki bir patlamanın uzak yankısıdır: Belki kırmızısıyla, mavisiyle, altın rengiyle havai fişekler denebilir bunlara, belki de insan bedeninin yırtılıp göğe fırlayan parçaları...
