Ezilmiş bir gül hüznü var yüreğimde.
Saatlerce dayak yemiş bir sanığın çözülmesi içindeyim.
Bir at kestanesi durmadan yaprak döküyor yalnızlığın sokaklarında,
Örtüyor ömrümün ilk yazını.
İçimde bir çocuk,
Yalın ayak koşuyor yaşlılığa doğru,
Binlerce kez yenilmiş umut ölülerini çiğneyerek.