Ayşegül
@mitre
Onurlu bir hikaye yaz..
Dr
167 okur puanı
Ekim 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
“..Tutku, korkuyu kovabilen tek güçtür..”
“..Çok fazla susuyorsan, bağırmaman gereken yerde bağırırsın..”
“..Bir şey yapmak istiyorum, onu yapıncaya veyahut elde edinceye kadar deli divane oluyorum, ama yaptıktan sonra yapmış olmakla yapmamış olmak arasında bir fark kalmıyor..”
Okur Takip Önerileri
“..Savaşırken bir şey elde edeceğine inanıyorsun ölmekle, barış zamanındaysa bu yok işte. O zaman savaşta ölmek kolay oluyor, barıştaysa zor..”
Bu deli kadın ne diyor..?
“..İşte bu yüzden, bu şehirde ben her gün kendimi defalarca öldürürüm. Bomba olur patlarım; kulesinden, köprüsünden aşağı atlarım. Elimde bir bıçak her yerime saplarım. Tavandaki bütün ipler kendimi asmam için sallanır. Arabalar önlerine atlamam için yol alır. Denizinde, lağımında, çöpünde kimliksiz cesedim. Kimsesizler mezarlığında daracık çukurlara sığar dev cesaretim..”
“..Aklın karanlıklarında
Asırlardır müebbet yattım
Kim bilir ne zaman
Kurtulacağım..”
“..Modern bir mezarlık arıyoruz. Birlikte geçmişi ve geleceğimi gömeceğimiz..”
“..Gidenleri görmüş, dönmeyecekleri sabırla beklemiş birine, yaptıklarından pişman birine, omzundaki zavallı meleklerden bahsedemeyecek kadar üzgünüm ben de..”
“..Geceleri ben ağır, çok ağır bir taşın altında uyurum. Gündüzleri hafif, çok hafif bir yaprağın ucunda yaşarım. Gece beni taş ezer. Gündüz rüzgar devirir. Kanadıkça kanarım. Hayallerimi o yüzden kanla yazarım..”
“..Size bir sır vereyim..
Hep aynı kadın ölecek..
Hep aynı kadın doğuracak..
Hep aynı kadın kaçacak..
Her şey birdir..
Her şey birdir..
Her şey birdir..
O kadın.. o aynı kadın.. külliyen delidir..”
“..Şimdi ben yalnızım. İstanbul yalnız. Konyaaltı yalnız. Sevgi, yoksul. Öfke, aptal. Merhamet, kimsesiz. Şimdi hepimiz, elimizde ölü bir dünya, koşa koşa bütün iyilikleri unutmaya çalışıyoruz..”
“..Yalnızlıkta ot bitmez, dedim. Ayrılığın evi yok, dedim. İnsan ölülerini sevmezse yaşayamaz, dedim..
..Herkes, ücrasında bir incinmiş zaman, bir yaşama arzusu, bir sevme korkusu, uzanıp yanındakinin elini tuttu..”
“..Evet, yaralayan ölene dek yaralanmıştır..
Yazık, dünyanın ortasında elindeki özür cümlesiyle kalakalan yoldaşımıza, yazık, kendini bile sevmeyi bilmeyen bize..”
“..babam öldü. Gökyüzü yere indi. Babam, sustuğu bütün sözcükleri götürdü. Toprağın gökyüzünden büyük olduğunu o gün öğrendik..”
“..Önce insana inanıyor insan. Sonra harflere, seslere, renklere. Akşamlar herkesi alıp götürürken sessizce büyüyor. Sabahlar bütün yatakların yaprak dökümü. Anne uzun ağlıyor. Baba tenhalar evliyası. Bahçe ilk harfimiz, akasya hayal, kaysı sonsuz bir kader. İnsan erken öğreniyor gözyaşını. Harfler ıslanıyor. Renkler terk ediyor. Sesler çok eski bir mezar..”