Hem nasıl yaramazlık edebilirdim? Kolum kanadım kırık. Ev yok. Ah!.. Anam yok. O kalbimin sevgilisi görünmüyordu. Şimdi büsbütün kimsesiz kalmıştım. O beni azarlar, ağlatırdı, fakat beraber ağlardık. O beni avutur, rencide ettiği halde üzündüme ortak olurdu. Gece koynunda ısıtarak, vurmuşsa vurduğu yerleri ovalayarak, sık sık uyandıkça okşayarak, sabahleyin yüzüme gülerek gönlümü alırdı!
(Darüşşafaka günleri)