KÜLLERİN ARASINDA BİR HAYAT: BABAMIN HİKÂYESİ
Bazı hayatlar vardır; baştan yazgısı acıyla, sabırla, mücadeleyle örülmüştür. Babamın hayatı da işte tam bu çizgide, ateşle sınanarak başlar...
Asırlar boyu İslâm'ın alemdarlığını yaptıktan sonra, nihayet bu İslâm bayraktarlığı nöbeti bizden de geçti, gitti... Fakat bu nöbeti bizden almadılar, biz verdik. "Verdik" demek de doğru değil, dünyanın bu en kıymetli emanetini nasıl verebilirdik, nasıl bırakabilirdik?.. Fakat artık yorulmuş, halsiz düşmüş ve iç cevherimizi kaybetmiş, onu söndürmüştük... Bu hal, herhalde şuursuz, marazî ve bir sekir hali idi...
Peki biz bıraktıktan sonra bu mukaddes emanet ne oldu? Param parça, tuzla buz oldu... Din düşmanları sevinsinler...
Haram ile helâli, doğru ile eğriyi, güzel ile çirkini, mektep sıralarına oturmadan öğrenen bir nesil ne kadar bahtiyardır. İşte kütlelerin mukaddes bir zincir hâlinde birbirine emânet ettiği bu terbiyeyi devam ettirmek, Türk ailesinde bir îman borcu idi. Onun için de âile, Türk fikriyat ve ahlâkının bir mecellesi olmuştu. Bu yüzden de Müslüman-Türk'ün târihî düşmanları bu temel değere nişan aldılar, onu vurdular ve devirdiler.
| Sâmiha Ayverdi, Bir Dünyâdan Bir Dünyâya, Kubbealtı Neşriyatı, 2. Baskı: İstanbul - Eylül 2000, s. 99.
Diplomaya dayanma kendi kendini yetiştirmeye bak
