Işığın Yolu temelde bağlanma kuramına dayanan bir roman. Annesiyle duygudan uzak, mesafeli bir ilişkisi olan Ayşenur'un sevdiği adamla karşılaşması, içsel farkındalığı yüksek bir aileye katılması, sonrasinda anneliği, doğal anneler grubuyla tanışması hep ışık tutar iç alemine... Kaçınmalı bağlanan biri olarak kendini ve ilişkilerini onarma, iyileşme yolculuğuna çıkar.
Sıklıkla yaşadığımız iletişim sorunlarının arka planını kitapta bulmak mümkün. Beyin ilkel moddayken yapılan mantıklı açıklamaların hiç bir fonksiyonu olmadığını, bunun yerine kullanılacak sözsüz iletişim dilinin değerini anladım. Anne bebek arasındaki güvenli bağlanmanin kurulmasına yardımcı güzel öneriler de var.
Kitapta dikkatimi çeken şey insanın kendi içsel yolculuğunda son dönemin modası tüm dinlerden, felsefi akımlardan bir parça alınması. Meditasyon, zikir, tasavvuf, Şamanik dans, Tai Chi gibi pek çok ritüeli deneyimleyen karakterler, hiç bir dini dayanağı olmadan bir o yana bir bu yana savrulan ama felsefi pratiklarde nirvanaya ulaşan kişiler dikkat çekiyor.
Kitapta bahsedildiği gibi murakabe ile mindfulness aynı seyler mi sorarım size Allah ile bağlantıyı hic dikkate almadan kişinin icsel iyilesmesini hedef almak ne kadar kısır bir yaklaşım...
"Her gün takıntılı şekilde ev temizleyen ev kadını imgesi geldi gözünün önüne. Böylece kendi duygularına bakmak zorunda kalmıyordu."
"O kadar yıl birinin senin için en doğruyu bildiğine; seni senden daha iyi tanıdığı zırvalarina o derece inanıyorsun ki kendi algindan, sezginden şüphe eder hale geliyorsun..."
