Kitap üç öyküden oluşuyor; Mutluluğun kıyısında, beyaz geceler ve soytarı. Ben en çok Beyaz Geceler'i beğendim. Başkahraman'ın yanlızlığı beni çok etkiledi. Ait olduğu topluma bir türlü uyum sağlayamayan bu adam, tek başına St. Petersburg'u adım adım gezerken, kendi hayatından bahsediyor. ( Normalde uzun betimlemeler okumayı seven biri değilim hatta bu yüzden de klasik Fransız edebiyatından özenle uzak dururum ama şehri çok güzel tasvir etmişti Dostoyevski.) Hayalperest kahramanımız yolda Nastenka ile karşılaşıyor ve ona saldıran bir adamdan kurtarıyor. Akabinde birkaç beyaz gece sürecek dostlukları başlıyor. İkisi de bahtsız birer insanoğlu. Dertli dertlinin halinden anlayınca birbirlerine kendi iç dünyalarını açmaları daha kolay oluyor. Ama heyhat! Bu bir 
Fyodor Dostoyevski eseri. Mutluluk haram tabi. Sonunda çok sinirlendim ama gerçekçiliği severim. Olayın böyle nihayete ereceği başından belliydi aslında ama insan umut etmek istiyor işte.
