"İnsanların çoğu mutluluktan korkar. Onlar için bu sözcük alışkanlıklarının bir bölümünü değiştirmek ve kimliklerini yitirmek anlamına gelir.
...
Küçülmek korkusuyla, büyümeyi unuturuz. Ağlamak korkusuyla, gülmeyi unuturuz."
Sayfa 50Kitabı okudu
Bir şeyler karalamak
Sesler geliyor biraz daha dinleyeyim kadın sesleri... Sohbet ediyorlar sanırım ne çok yüksek ne çok alçak bir ses tonu
uykum geldi gözlerim kapanıyor. O da ne yemyeşil bir alan müzik sesi düğün var sanırım 6 yaşımdayım tertemiz hava uzakta bir satıcının elinde rengarenk balonlar mutluluktan uçuyorum. Benim de olsun onlar çocuk değil miyim ağlarım alırlar. Ne de olsa çocukken ağlamak işe yarıyor. Istediklerin oluyor bir şekilde. Annem yanımda aldım sonunda balonu gözlerim eminim ışıl ışıldır. İşte o an gökkuşağı renkleriyle kuşatılmış balon sonunda ellerimdeydi.Elime bağlayalım ki uçmasın. O da ne ip tam elime bağlanacakken kaydı gitti. Uçuyor masmavi gökyüzünde.Ne kadar ağladım! Ağlamaktan yorulmuş uyuyakalmışım. Tekrar kadın sesleri sohbetleri rahatsız etmiyor mırıltı misali. Gözlerimi açtım 20 yaşımdayım annemle vakıftayız. Ne bağlantısı vardı. Yoksa ben hep aynı Elif olan geçmişte elimden uçup gidenlere ağlayan Elif miyim? Geçmişte takılı geleceğe planlı ve kaygılı! ve ânı yakalayamayan....
Benim seninle okumam gereken kitaplar, izlemem gereken mazaralar var. Benim seninle sarılmam gereken mutluluklar, ağlamam gereken üzüntüler var. Benim seninle uyumam gereken uykular, uyanmam gereken sabahlar var. Benim senin ellerine benim senin omzuna, benim senin göğsüne ihtiyacım var.
Sen gel, biz olalım. Böyle daha güçlüyüz.
D.A.Ç
insan olmanın her zaman için kendinden başka bir şeye, ya da bir insana-gerçekleştirilecek bir anlama, karşılaşılacak bir insana, hizmet edilecek bir davaya, ya da sevilecek bir insana- yönelmek olduğu yolundaki antik ant- ropolojik gerçeğini anlıyorum İnsan, sadece varoluşundaki bu kendini aşmayı gerçekleştirdiği zaman gerçekten insan, ya da
umudun voltası kalmamışken hayallerime
tüm mutluluklar kürtajla alınmışken hayatımdan
karanlığın o sisli ve rutubetli yollarında adım atacak takati kalmamışken ciğerin
ve
bir sokak lambasının altında
güneşe meydan okuyacak sıcaklkla ve aydınlıkla
yanarken sol zulamdaki tabakadaki son sigara
dumanı her içime çektiğimde
kokun yerine
karbonmonoksitidin tangosu varken
şimdi söyle bana
hayat
gülmek mi
yoksa
kocaman bir ağlamak için mi
ya da
raslatıdan mı ibaret