''Traudel'in en sevdiği cümlelerinden biri şu: İki kişiyken yalnız olmak istemiyorum.Bu sözler, haftada hiç olmazsa bir kere benim tarafımdan canlandırılma talebini ifade ediyor.Bu cümle söylendiği zaman ben genellikle susuyorum, Traudel de suskunluğumu zaman zaman suçumu kabullenmem olarak yorumluyor.O zaman da yine susuyorum çünkü her insanın kendi içinde yalnız olduğunu, ayrıca bu yalnızlığın kötü birşey olmadığını söyleyemiyorum.Kendi içlerinde yalnız olduklarını şiddetle inkar eden bir sürü insan olduğunu biliyorum, onlardan biri de Traudel.''
Sayfa 12Kitabı okuyor
''Bir kitap yazabilseydim başlıca tezi şu olurdu:İnsan felaketleri ancak izleyebilir, kavrayamaz''
Sayfa 17Kitabı okuyor
''Koşulların özgürlüğü giderek kısıtlamasına, karmaşa deniyor.Çatışmalarını çözemeyen insanlar, bu çatışmaları hiç sorgulayamadan, bir tür metafizik dehşet olarak yaşıyorlar.Birkaç saniyeden beri biliyorum ki, dehşete düşmüş bu insanlardan biriyim ben de.Ben şimdi dehşete düşmüş bir insan olarak yaşamaya devam ediyorum.Küçük bir zafiyet geçirerek hafifçe inliyorum.Aynı zamanda da en azından hâlâ düşünebildiğim için seviniyorum.Geçenlerde radyoda Bach'ın bir çello sonatını dinlemiştim.Şimdi yaşadığım dehşete, beni bu sonat hazırlamış meğer.Şu dakikaları Bach'ın bir çello sonatı gibi yaşıyorum:Hiçbir yere bağlanmadan, askıda, ezgin, muğlak, her insanın hemen kavramasına rağmen, özünde anlaşılmaz.''
Sayfa 37Kitabı okuyor
Televizyon insanların çaresizliğini acımasızca sömürüyor.
Ön taraftan bir köpek geliyor, arka taraftan bir motorsiklet. Köpeğin hiç sesi çıkmıyor, motosiklet korkunç bir gürültü çıkarıyor.
İnsan, neşenin yerine üzüntüyü seçmeyi pek sever. Yirmi birinci asrın hastalığı budur belki de. Ne tuhaf. Pablo Neruda, "Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim." derken bir şeyler anlatmak istiyordu aslında. Bu sabah, "bir şeyleri" anlayın da sizi mutlu edenlere koşun sevgili okur. Vakit geçiyor. Var olun.
Wilhelm Genazino -
Çözünüp ayrışmaya başlamış giysiler giymeyi seviyorum. Giysilerin epriyip yıpranması sayesinde kişi ( hızlıca ve kabaca düşünürsek) kendi yok oluşuna da aşina olur, giderek epriyen giysileriyle üstünde taşıdığı yok oluşu, adım adım hayatına girer. İnsanların eskimiş giysilerini atmaya bu kadar hevesli olması, lime lime olmuş giysilerin işaret ettiği o süreçleri inkâr etmelerinin bir göstergesi bana göre.
Her zamanki gibi, beni benden başka umursamayan yok.
Sayfa 8Kitabı okudu
Kafeye bir trompetçi geliyor, plastik poşetini bir direğe asıyor ve insanların önünde durup çalmaya başlıyor. Beni şaşırtan, trompetçinin bir, trompete pek hakim olmadığını, iki, derdinin trompet çalmak değil dilenmek olduğunu bu kadar çabuk açık etmesi.
Sayfa 9Kitabı okudu
Sıkıntı
Sıkıntı, aslında kimsenin görmek istemediği kadar açık davranmaya zorlar bizi.
Sayfa 30Kitabı okudu
İnsanlar yaşıyorlar gerçi ama kafeslerindeki üzgün hayvanat bahçesi hayvanları gibi, bir zamanlar yurtları neresiydi, unutmuş gibiler.
Ayrıntı Yayınları
Bir kadın hayattan hoşlandığı zaman daha da güzelleşir.
Ayrıntı Yayınları