"Eski öğrencilerinden birinin anlattığına göre, karlı bir günde Nabokov, hiçbir açıklama yapmaksızın sınıfı karanlığa gömmüştü. Işıkları teker teker yakarken şöyle diyordu: 'Bu Puşkin! Bu Gogol! Bu Çehov!' Sonra odanın arka tarafına gidip panjurları açmış, güneş içeri dolmuştu: 'İşte bu da Tolstoy!'"
Evet, sana ihtiyacım var peri masalım. Çünkü bir bulutun gölgesi ve bir düşüncenin şarkısı hakkında sohbet edebileceğim tek insan sensin.
Mektup: Vladimir Vladimirovič Nabokov
Eser: Vera'ya Mektuplar (2014)
Tüm insanlar sevilmek ister matmazel ne yapalım? -Vahşi hayvanlar bile, kafesin parmakları arasından burnunu uzatarak okşanmayı bekler...
Vladimir Nabokov