Gurban Olduğum de
"Oysa nasıl da özledimdi o sular gibi sesini senin.
Oysa diyecektim ki;
Nasılsın iki gözüm,
Nasılsın ruhum benim?"
"Oysa nasıl da özledimdi o sular gibi sesini senin.
Oysa diyecektim ki;
Nasılsın iki gözüm,
Nasılsın ruhum benim?"
Dostoyevski, “İnsancıklar” adlı kitabında: “Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu.” diyor.
İnsanın içine atmasının, güçlü görünmeye çalışmasının en yorucu hali bu olsa gerek.
Galiba çok kırılmak da insanda umursamamazlık duygusu yaratıyor.
Alıştım zaten, diyorsun ya, he işte o mahvediyor...
İçe atmak, içte boğulmak, içte tükenmek…
Kendi kendine savaş vermek, başkaları için.
Ama artık kendin için, dedim. “Kendim için!”
Her şeyden sürekli şikayet eden ya da şikayet etmeye bahane arayan,
sürekli mızmızlanan, haksızlığa uğradığını düşünen, dünyanın kendi etrafında dönmesini isteyen, başkalarını sürekli eleştiren, kendine aynada asla bakmayan, sadece kendini düşünen, kendi dertleriyle anı egale etmeye çalışan,
sürekli olumsuzluk taşıyan, ruhumu yoran insanlarla bağımı inceltmeye karar verdim.
Bir kere bile içten bir “nasılsın, bir derdin var mı?” demeyen, kendi karanlığına beni çekmeye çalışan insanları hayatımdan uzaklaştırıyorum.
Benim gökyüzümü de karartmalarına izin vermiyorum
Ruhuma, gönlüme iyi gelen ne/kim varsa artık…
.
Oysa....
Oysa nasıl da özledimdi
o sular gibi sesini senin
oysa diyecektim ki
Nasılsın ikigözüm
Nasılsın ruhum benim
📜 Hasan Hüseyin Korkmazgil
Oysa diyecektim ki;
Nasılsın iki gözüm,
Nasılsın ruhum benim?"
20. X. 1944
Sevgili Aliye’ciğim
Çankırı’ya geldim. İlk gecem çok fena geçti. Pis bir yağmur yağıyordu. Motor bozulduğu için her yerde elektrikler sönmüştü. Otellerde yer yoktu. Polis karakoluna gittim. Saat gece yarısından sonra ikiye doğru bir otelde bir yatak bulduklarını söylediler. Gittim baktım, üç yataklı bir oda, iki yatakta iki herif
