Kitap okumanın güzel taraflarından biri de içinde bulunduğunuz ruh hâlini anlamlandırmaya çalışırken zihninizde size eşlik eden yazarların olmasıdır. Nasıl mı? Kendini güçsüz ve tükenmiş hissettiğin bir an olur. ‘Yoruldum’ dersin kendi kendine. O an arkadan bir ses işitirsin. “Yine de biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim. Kederli olduğumda söylenemez zaten. Buna sebepte yok çünkü. Ne taze bir ölüye sahibim, ne felâket geçirenlerim var. Dedim ya oturuyorum öylece. İyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok.” Sesin geldiği tarafa doğru baktığında Cahit Zarifoğlu ile göz göze gelirsin. Yüzünde bir tebessüm belirir. Sizi gören Dostoyevski durur mu? Hemen konuşmaya başlar ve derki “Gücümü, içimdeki güçsüzlükle boğuşurken tükettim.” Gel dersin sende katıl bize. Birden uzaklardan tanıdık bir sima görünür. “Çok yorgunum, beni bekleme kaptan. Seyir defterini başkası yazsın. Kubbeli, çınarlı mavi bir liman. Beni o limana çıkaramazsın” diyerek yanınıza yaklaşır Nazım Hikmet. Tabi bu saatten sonra sizin zihninizde çoktan bu mısraların melodiye dönüşmüş hali çalmaya başlamıştır. Çoook yorgunummm 🎶🎶 Tam müziğe geçtik derken Abdurrahim Karakoç’ta gelir oturur yamacınıza. “Umudum her zaman bâkidir ama zaman kısa, ben yorgunum, yol uzun” diyerek o da yorgunluğunu dile getirir. İşte o an dersin ki en iyisi kalkıp bir çay koyayım. Belli ki gece uzun, sohbet koyu olacak. Yorgun bedenlerimiz ızdırap içinde. Yoksa bu kadar dertli insan nasıl bir araya gelir diye düşünmekten alıkoyamazsın kendini.
Nazım Hikmet derki...
"seni seven, seni önemseyen ve seni özleyen birini asla görmezden gelme. çünkü bir gün uykundan uyanıp yıldızları sayarken ayı kaybettiğini fark edebilirsin."
Nazım Hikmet derki...
"bazı insanlar sana sadık değil, sana olan ihtiyaçlarına sadıktır. ihtiyaçları değiştiğinde sana olan sadakatleri de değişir."
" Kimi der ki kadın
Uzun kış gecelerinde yatmak içindir.
Kimi der ki kadın
Yeşil bir harman yerinde
Dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.
Kimi derki ayalimdir,
Boynumda taşıdığım vebalimdir.
Kimi der ki hamur yoğuran
Kimi der ki çocuk doğuran
Ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayal, ne vebal
O benim kollarım,bacaklarım,başımdır.
Yavrum, annem, karım, kız kardeşim,
Hayat arkadaşımdır."
Nazım Hikmet RAN
"... gider İbrahim peygambere der ki herif kargalar gördüm, gübreden kalkıp dallara konup ezanlar okuyorlar.
Bir adam gördüm oturmuş derenin başına ; yol vermiyor aksın içiyor tekmil suyunu.
Geyikler gördüm kaçıp gitmezler, koşarlar peşinden avcının vur, diye ille bizi...
İbrahim peygamber derki herife :
O kargalar ki gördün imamlar, hocalardır.
Gübredir mekanları, okurlar ezanları
Düvellerdir dereyi içen adam ; halkın kanını içer, doymazlar, içer içer, bırakmazlar ki aksın dere bildiği gibi.
Gördüğün geyikler günahlarımızdır ; koşarlar avcılara. Avcılar para.
Kadın
Kimi derki kadın,
Uzun kış gecelerinde yatmak içindir.
Kimi derki kadın,
Yeşil bir harman yerinde,
Dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.
Kimi derki ayalimdir.
Boynumda taşıdığım vebalimdir.
Kimi derki hamur yoğuran,
Kimi derki çocuk doğuran,
Ne o,ne bu,ne döşek,ne köçek,ne ayal,ne vebal.
O benim kollarım, bacaklarım, başımdır.
Yavrum, annen, karım, kızkardeşim.
Hayat arkadaşımdır.
Nazım Hikmet
Nazım Hikmet derki..
Karşımdasın işte...
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım.
Bir senfoni vardı kulağımda çalınan,
bitti artık hepsi...
Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.
Demiştim sana hatırlarsan:
“Önemli olan ‘zamana bırakmak’ değil,
‘zamanla bırakmamak’tir..”
Şimdi bana, geçen o zamanın
Unutulmaz sancısı kalır
Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim?
Kimi Derki Kadın..!
Kimi der ki kadın
Uzun kış gecelerinde yatmak içindir.
Kimi der ki kadın
Yeşil bir harman yerinde
Dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.
Kimi der ki ayalimdir,
Boynumda taşıdığım vebalimdir.
Kimi der ki hamur yoğuran.
Kimi der ki çocuk doğuran.
Ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayal, ne vebal.
O benim kollarım, bacaklarım, başımdır.
Yavrum, annem, karım, kızkardeşim,
Hayat arkadaşımdır.
☆ Nazım Hikmet Ran ☆
Cemal Süreya
Senin çelme taktığın yerden başlıyorum hayata. Varsın yara içinde kalsın dizlerim; yüreğim kadar acımaz nasıl olsa.
Şems-i Tebrizi
Düzenim bozulur,
Hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme.