“Ne olurdu,” diyordu Kutay Efendi kendi kendine, “ne olurdu, her günümüz böyle olsa. İnsan sevinçten, mutluluktan dolsa ve üzüntüye, kedere hiç yer kalmasa. Her haz, her tutku doruklarda yaşansa ve bir daha asla kötü günler olmasa. Silinse bir meltem rüzgârıyla bütün tasalar, yeniden doğmanın sancısı dahi yaşanmasa? .”