Neresi burası, ben kimim ?
Ne değersizmiş şu yaşamın.
Neydi beni onlardan önemsiz yapan? neydi?!!
Neydi kalp yuvasını yaşanmaz yapan ?
Ne de çabuk unuttuk sildik her şeyi.
Yola hiç bir şey yokmuş gibi devam ettik. Ama artık yol yoktu.
Herkes olacağı biliyor artık.
Yol yok, yordam yok
Kısaca sadece ben varım o da şaibeli.
Su muyum, taş mı, toprak mı, bulut mu, mavi mi, neyim ben?
Hadi cevap ver kalbim ne görüyorsun?
Bir et parçası mı?
Ne görüyorsun
Yoksa bir hiç mi?
Hangi et parçası ki bu kadar acıyı damarlarında dolaştırır.
Olmuyor kabul etmiyorum.
Ben ne bir et parçası ne de bir hiçim . Ben yalnızca....
İşte o dolduramdığımız boşluk varya işte o benim.~arca
Kitabı okumaya korkarak başladım.
Yazarı ilk kez duymuştum ve arka kapaktaki yazı daha okumadan içimi acıtmıştı. O yüzden okumayı biraz erteledim, bir hafta dayandıktan sonra merakım ağır bastı.
Kitap insanda çok ağır bir empati duygusu uyandırıyor. İlk sayfadan başlayarak karakterlerle özdeşleşiyorsunuz ve sürekli yer değiştiriyorsunuz. Acaba
(Şubat Ayı Öykü Etkinliği)
Taş çatlasın otuz beş yaşındayımdır. Camekandan öyle gözüküyor. Erken yıpranmış bir genç veya kendine iyi bakmış bir orta yaşlı olma ihtimalim de var. Yakışıklı değilim. İnsanın kendisine çirkin demesi öyle kolay değil de işte karanlığım biraz çirkinim. Bir şiirdendi sanki bu. Şiir falan hatırlıyorum.