• İçinde acıyan bir yer vardır,
• Kimseye "tam burası" diyemezsin,
• Ama Allah, tam neresi hep bilir.."
Ben ana rahminden Rahmi (İlk öyküm)
Güneş bugün de doğmadı. Koyu karanlık bir yalnızlıkla başbaşayım. Kimbilir ne zamandır burdayım...
Peki burası neresi? Hiçbir fikrim yok. Tenimde hafif bir ıslaklık hissediyorum; yağmur çiseler de nemlenir ya elin, yüzün... Ama ıslandım da diyemezsin. Karanlık neyse de şu halatımsı şey beni çok ürkütüyor. O şeyle beni bir yere bağlamış
Bazen hafızamdaki bütün bilgiler bir anda tamamen siliniyor.
Çok derinliklerden gelen bir bakış açısıyla, her şeyin bir oyun gibi geldiği hayatı, bir anda yapmacık ve herhangi bir derinliği olmayan gereksiz bir tiyatro gibi görmeye başlıyorum.
Bununla birlikte "Ben kimim? Burası neresi? Neden istemediğim bir tiyatralin içindeyim? Burada ne işim var?" Şeklinde, her şeyin itici geldiği bir sorgu mekanizması çalışmaya başlıyor..
Sonra mı ne oluyor? O yaşadıklarımı da unutup, hiçbir şey olmamış gibi hayat tiyatrosuna kaldığım yerden devam...
Bununla birlikte gerçek bilincin aslında o olduğunu, içinde yaşadığımız, ismine hayat denilen bilincin ise sanal bir bilinç olduğunu düşünmeden de edemiyorum.
Hayal gücünün olmadığı bir ülke, "Son Şeyler Ülkesi". Kelimenin bittiği yer klişesinin gerçeğe döndüğü bir yer burası; önce nesneler yok oluyor, sonra hafızlarda kayboluyor neye benzedikleri, en son da isimlerini unutuyor insanlar.
Paul Auster'in 
New York Üçlemesi 'nin ardından 1987 yılında çıkarttığı
