• İçinde acıyan bir yer vardır,
• Kimseye "tam burası" diyemezsin,
• Ama Allah, tam neresi hep bilir.."
Ben ana rahminden Rahmi (İlk öyküm)
Güneş bugün de doğmadı. Koyu karanlık bir yalnızlıkla başbaşayım. Kimbilir ne zamandır burdayım...
Peki burası neresi? Hiçbir fikrim yok. Tenimde hafif bir ıslaklık hissediyorum; yağmur çiseler de nemlenir ya elin, yüzün... Ama ıslandım da diyemezsin. Karanlık neyse de şu halatımsı şey beni çok ürkütüyor. O şeyle beni bir yere bağlamış
Hayal gücünün olmadığı bir ülke, "Son Şeyler Ülkesi". Kelimenin bittiği yer klişesinin gerçeğe döndüğü bir yer burası; önce nesneler yok oluyor, sonra hafızlarda kayboluyor neye benzedikleri, en son da isimlerini unutuyor insanlar.
Paul Auster'in 
New York Üçlemesi 'nin ardından 1987 yılında çıkarttığı
- Gözlerini kapat çocuk ne görüyorsun?
- Savaş şiddet ölüm ölü insan bedenleri burası da neresi böyle?
- Burası dünya çocuk burası cehennem.
Onur Sevindik
“içinde acıyan bir yer vardır, kimseye tam burası diyemezsin. fakat Allah, tam neresi hep bilir.”
“Burası neresi? Fırtınalar bizi nerelere savurdu? Keşke ölüm korkusunu umursamadan taşların arasından geçen yolu izlemeye cesaret etseydik.”
Sayfa 171Kitabı okudu
Kutsal kitaplar insanda bulunan "Rahmani ruh yada hayırlı insan" belirtilerini şöyle açıklıyor:
Eğer istekleriniz bir türlü gerçekleşmiyor yada her daim bitmez tükenmez can sıkıcı olaylar, imtihan yada ağır imtihanlarla boğuşuyorsanız, bunlar bunun belirtilerindendir..
Çünkü Allah sizlere içinde bulunduğunuz şartlarla dünyanın gerçek yüzünü göstermeye çalışıyor, ondan soğutmaya çalışıp, sizin gerçek vatanınızın burası olmadığını hatırlatmaya çalışıyordur..
Çünkü insan bunu anladığı anda, gerçek vatanının neresi olduğunu anlamaya çalışacak, birçok araştırma ve çalışmalarla onun peşine düşecektir..
Durdurun zamanı
woww bir sürü tanecik öpüşüyor, ben hangisine yapışsam acaba ...
evet sonunda yakaladım birini gel buraya , sen de öp beni lütfen ! bak gör seni çok güzel öpeceğim .
--mucuk!
waww bu da ne! muhteşemdi ,
eee herkes nerde, diğerlerine ne oldu?
Biz niye birleştik ?
Bu suyun içinde ne işim var ?
Ben niye sürekli büyüyorum?
Burda tek başıma sıkıldım artık , zaman da geçmiyor tam 7 ay oldu ,zorlasam çıkabilir miyim acaba?
oley ! dışardayım .
Ama burası da neresi ?
geldiğim yere hiç benzemiyor,
Ben niye herkese benziyorum ve niye hiçkimse benim gibi değil ?
Bir kadın bana yemek veriyor , galiba beni seviyor, bir adam vardı , çok görmüyordum ama o da beni seviyordu galiba, 9 yıl sevdi beni sonra toprağa gömdüler, ben de onu çok severdim.
Başka bir adam daha vardı galiba o da beni seviyordu ama dur ,yolunda olmayan bir şeyler var o benim ellerimi, bacaklarımı, göğsümü dudaklarımı seviyor ,diğer adam öyle değildi ...
Bu kötü seven adam , neden beni hep yalnızken seviyor?
ne zaman başladı bilmiyorum ama 6 yaşıma kadar her yalnız bulduğunda sevdi , ben onu hiç sevmedim...
zaman çok hızlı geçiyor burda daha da büyüdüm , büyümeyi sevmedim daha çok üzülüyorum ,daha çok düşünüyorum , daha çok ağlıyorum, daha çok kötü seven adam tanıyorum , daha çok kötü kadın ...
Bu öykü çok uzadı ...
Bu sene 32 . yıl...
lütfen durdurun zamanı....
Ben öpücüğümü geri almak istiyorum..
Kimseyi öpmek istemiyorum.
Bazen hafızamdaki bütün bilgiler bir anda tamamen siliniyor.
Çok derinliklerden gelen bir bakış açısıyla, her şeyin bir oyun gibi geldiği hayatı, bir anda yapmacık ve herhangi bir derinliği olmayan gereksiz bir tiyatro gibi görmeye başlıyorum.
Bununla birlikte "Ben kimim? Burası neresi? Neden istemediğim bir tiyatralin içindeyim? Burada ne işim var?" Şeklinde, her şeyin itici geldiği bir sorgu mekanizması çalışmaya başlıyor..
Sonra mı ne oluyor? O yaşadıklarımı da unutup, hiçbir şey olmamış gibi hayat tiyatrosuna kaldığım yerden devam...
Bununla birlikte gerçek bilincin aslında o olduğunu, içinde yaşadığımız, ismine hayat denilen bilincin ise sanal bir bilinç olduğunu düşünmeden de edemiyorum.