"Epiktetos'un söylediği gibi: Bir cesedi sırtlanmış küçük bir ruhsun sen."
Dokunduğum her şey ölmeye mahkum. Ben de.
Çevremiz, dünya ve evren zamanla bozunur, dengesini kaybeder. Bir daha eski haline dönemez. Atomlarımızdan başlayarak bir saniye öncesinden çok farklıyızdır.
Geçmiş artık değiştirilemez. Fakat geçmişe dokunduğun sevgi, bilgi ve ilgi sonsuza kadar yankılanır.
Sadece yıldırım, deprem, sel, kurşun, hastalık öldürmez. Sözler de öldürür. Sözler de bizi öldürdü.
Sussuzluk bir çiçeği kurutmaz, bazen fazla güneş de kurutur. Bir çiçeğe ruh veren kokusudur. Ya insana ruh veren nedir sevgi bilgi ve emek dışında.
Şimdi karanlık bir öykünün sayfaları içinde nerede biteceğini bilmeden yürüyen cümleleriz. Henüz son nokta konulmadı.
Çiçek
Yüzünüze gerçekten buse konduran insanlar varsa hayatınızda aslında hayatınız çok da zor değildir.
Sizi üzgün görmeye dayanamayan, hissettiğinde, dillendirdiğiniz de sizi yalnız bırakmayan, hayatınıza renk katan insanları kaybetmeyin.
Onların çiçek den farksız olduğunu bilin.
Her gün ilginizi üstünden esirgemeyin.
Tamam biliyoruz bi iki gün sulamasak çicek solmaz ama unutulunca solar. İlgisiz kalınca..
Evet her gün ilgi göstermek zorunda değilsiniz çiçeklere ama her gün ilgi gösterseniz ne kaydebersiniz şu hayatta,hiç bir şey.Vakitte bosa gitmez emin olun. Gün geçtikçe o çiçek güzelleşir. Çünkü her gün ilgi alır, sevgi alır, şefkat alır. Bir çiçek başka ne ister..?
Evet yaşamak için çiçeklerin de bizim de suya ihtiyacımız var ama su yetmez dediğim gibi ilgi gerek.
İki çiçeğiniz var. Birine bir gün ilgi göstermeyin.Başka çiçeğe de her gün ilgi gösterin.Farkı anlayacaksınız.
Haftanın bir günü bile ilgi görmese hemen kendini belli eder. Diğer çiçek de haftanın her günü ilgi gördüğünü adeta bağırırcasına tomurcuklanır, renk renk mis gibi çiçekler açar.
Geç olmadan, solmadan o çiçeklerinizin kıymetini bilin, ilginizi üstlerinden eksik etmeyin..
Sevgi dolu bir kalbi vardı..
Çiçeğe dokunuşu bile çiçekten daha güzeldi..
Her hali, her tavrı benim için çok özeldi..
[ Güven Taşdemir ]
İlişkilerimiz,bencilliklerimiz...
Aziz Nesin’in bürokrasi hicvi anlamında başyapıt sayılacak eseri Yaşar Ne Yaşar Ne Yaşamaz’ın hikayesini çoğunuz bilirsiniz. Romanda Yaşar Yaşamaz isimli karakterin başından geçenler anlatılır. Yaşar biraz da geç kalınmış şekilde ilkokula kayda götürüldüğünde kendisine okula kaydolamayacağı, zira Yaşar Yaşamaz’ın on iki yaşında Çanakkale’de şehit
Mutlu son?
Bir efsaneye göre bir kadın bir adama aşık olmuş. Ama ne kadın ne adam bunu fark edememiş. Yaşadıkları duygu yoğunluğu o kadar duygusuz yapmış ki onları aşkı görememişler.
Ailesinden inanılmaz derecede sevgi almış, güzel, kibar bir kadın varmış. Annesi ve babası birbirine çok aşık bir çiftmiş. Bir erkek kardeşi ve bir ablası varmış. Ablası
“kafandakini bilmiyorum umrumda da değil, bana kalbindeki lazımdı. dışarıda güneş tatlı tatlı ısıtırken serin bir rüzgar esiyor ama zifiri karanlık zindandaki mahkuma ne? içinde güzel bir sevgi var ve bu sevgi bir çiçeği dalından kopsa da yaşama tutundurur fakat dışında bu sevgiden esaret yoksa bundan çiçeğe ne? ne mahkum güneşi gördü ve zifiri karanlık odadaki anahtarı aradı umutla, ne çiçek yaşayacağına inandı aslında ait olduğu yerden alınmasına rağmen toprağıyla…”
Ailece hüngür hüngür ağladığımız o günlerin üzerinden neredeyse 17 yıl geçmiş ama dün gibi aklımda. Her gün yeni bölümünü düşünerek heyecanla beklediğim o şirin Yalancı Yarim dizisinde köşedeki o “dualarımız seninle” yazısı… Hâlâ arşivimde tutarım o diziyi, bazı sahneleri sayısız kez izlemişimdir ve ezbere bilirim. Çünkü o günlerde ergenliğim, aşkı ilk duyumsadığım günler vardı. Masumiyet, sevgi, hiçbir zaman geri gelmemek üzere yitip giden bazı duygular vardı. Ha bir de şöyle kaliteli bir albüm vardı:
youtube.com/playlist?list=P...
Gelir işte bazı geceler öyle. Hele hele iyice insan düşmanı olduğumuz şu günleri düşününce iyiki de gelir. Bilenler bilir, Barış Akarsu saf sevgidir.
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.