Sevgili Çocuk,
Annen, baban, öğretmenin, herkes ama herkes hata yapabilir. Kimi zaman, bu hatayı sana karşı yapabilir, seni yanlış yönlendirebilirler. Sana gösterdikleri yol doğru yol olmayabilir. Evet, herkes ama herkes hata yapabilir.
Eğer biri bizi eleştiriyor ama biz onu eleştiremiyorsak, eğer biri bize öfkeleniyorsa ama bizim ona öfkelenmemize izin verilmiyorsa, orada itaat vardır. İtaat, saygının aksine, sağlıksız bir durumdur.
Eğer bizden beklenenler hakkında özgürce tartışamadığımız bir ortamdaysak, orada bir yanlış vardır. Bir masada, oradaki herkesle eşit şekilde “Ben şu konuda bana yanlış davrandığınızı düşünüyorum,” diyemiyor, başkalarıyla onların bize davranış şekilleri hakkında konuşamıyorsak, hatta bu davranış biçimlerini sorgulamamıza izin verilmiyorsa, orada istismar vardır.
Kimse kendisini değersiz yahut bir başkasından daha aşağı hissetmemeli. Bana kendimi değersiz hissettiren bir söz ya da davranış doğru olamaz.
“Buna mı ağladın?” demek, istismardır.
Yanlış his diye bir şey yoktur. Var olan bütün hisler doğrudur. Ben bir şey hissediyorsam eğer, o his yanlış olamaz.
İçimizdeki çocuğun bizim tarafımızdan sevilmeye, anlaşılmaya ihtiyacı var.
Sıkıntılarımızın her biri, içimizdeki anne-babanın içimizdeki çocuğa cephe almasından, onu ezmesinden kaynaklanıyor.
Bunda üzülecek bir şey yok, bunda korkacak bir şey yok, bunda kızacak bir şey yok, o kişiye kırılmaman gerekir, gibi cümlelerle konuşmak duygusal istismardır.
Maşallah bize ya nasıl güzeliz dişi kurtlarım <3
Bedenimizden utanıyor, rahatsız oluyorsak eğer, birileri bize yanlış davranıyor demektir. Bize kimin nasıl yanlış davrandığını bulmalı ve kendimizi bu yanlış davranışa karşı korumalıyız.
Utanç ve suçluluk gibi hisler, doğuştan gelmezler. Bir buçuk yaşına kadar hiçbir çocuk, utanma ve suçluluk hissetmez. Çocukların istismar edilmediği ailelerde ve toplumlarda, çocuk bir buçuk yaşından sonra da utanç ve suçluluk duymaz. Eğer utanıyor ya da suçluluk duyuyorsam, bu hissimin benden değil, uğradığım istismardan kaynaklandığını bilmeliyim. Utanç ve suçluluk çok kez, anne-babaların farkında olmadan çocuklarına yerleştirdiği duygulardır.
Manipüle ediliyoruzdur by the way
Davranışımız birini incitiyorsa kuşkusuz bu davranışı değiştirebiliriz. Davranışımız kimseyi incitmediği hâlde suçluluk duyuyorsak, neden suçluluk duyduğumuz üzerine düşünebiliriz.
Ne kadar ayrıysak o kadar iyi birleşiriz.
Bir çocuğu dünyaya davet eden herkes, onu beslemekle, giydirmekle, duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarını karşılaşmakla yükümlüdür. Ben hiç kimseye borçlu doğmadım. Ne anne-babam ne de bir başkası benimle “Annen seni dokuz ay karnında taşıdı, annen seni emzirdi, annenin sütünü ona borçlusun,” gibi cümlelerle konuşabilir. Ben hiç kimseye borçlu doğmadım.
Sen bu halinle güzel, sen bu halinle akıllı, sen bu halinle yeteneklisin. Kimse senin ne kadar güzel, ne kadar akıllı, ne kadar yetenekli olduğunu fark etmemiş olabilir; ama yine de öylesin. Bunu sen bilirsen, gerçekten bilirsen eğer, artık başka birinin bilmesine de ihtiyacın kalmaz.