İnsanın ne denli azla yetinebileceğini gördüm.Ama bir sınırın varolduğunu da gördüm.Çevresindeki insanların yardımı olmayınca,insanın insan olmaktan çıktığı sınırı da gördüm.Yoksulluğu en acı biçimde tanıdım.Yoksulluk,bir resim değil benim için.
Onu arkadaşları seviyorlardı,fakat o muhabbet içinde kim bilir ne kadar saklı kinler,ne derin hasetler mevcuttur.Bugün kendisini takdir edenler yarın bakınız nasıl gülerler.