"Kaç yıldır aşkı bulmak için sabrediyor, yüreğimin sevme gücünü harcamıyordum. Ne kadar bekledim! Ama ne iyi etmişim: Bir insanın varabileceği en büyük mutluluk budur!"
-Hayır aşk bir defa gelir, dedi.
-Ya, gördünüz mü, ben de öyle diyorum. Belki size olan aşkım biter, belki hata işlediğim için acı çekerim; belki ayrılırız, ama iki defa, üç defa sevmek... Hayır, hayır buna inanmak istemem.
"Şimdi başka türlü düşünüyorum. Kendi kendime şunu soruyorum: Ona iyice bağlandığım zaman, yanımda olması benim için bir zevk değil bir zorunluluk olduğu zaman, aşk yüreğime iyice yerleştiği zaman ne olacak? O zaman kendimi nasıl ondan ayırabileceğim? Bu acıya dayanabilecek miyim? İşin sonu kötüye vuracak. Daha şimdiden bunu düşünmek beni ürpertiyor."
Oturduğu yerden insanları tanıyamayacağını söyledim. Bu tutumla kimseyle arkadaş olamazdı. "Öyleyse, ben de hayatımın sonuna kadar aynı yerde kımıldamadan oturacağım" dedi. "Herkes istediği kadar koşsun. Beni anlayacak insan, oturduğum yerde de beni bulur."