"Mizah, dünyamızı gülünç olmaktan kurtarır." kitapta Aziz Nesin'in yapmaya çalıştığı da bu galiba. Aziz Nesin diğer adıyla Mehmet Nusret, kendisini pek sevdiğim söylenemez, fikirlerinden de hazetmem. Ama yazılmış, emek verilmiş hele ki ortaya çıkmış güzel bir eser varsa gerisi teferruat o okunur, okunmalı. Türkiye'de mizah yazarlığı dendiğinde akla ilk gelen isim Aziz Nesin ve galiba en iyi kitabı da bu, incelemelerde sık sık karşılaştığım için okumak istedim ve iyi ki de okumuşum. Bana çocukluğumu hatırlattı ve bol bol da güldürdü.
Kitap, Zeynep ve Ahmet isimli iki çocuğun mektuplaşması şeklinde yazılmış. Mektuplarda başlarına gelenleri, yaşadıklarını anlatıyorlar. Çocukların gözüyle, büyükleri yani kendimizi görüyoruz, çok iyi bir mizahla beraber çok iyi de bir eleştiri var büyüklere karşı. Bu yüzden olsa gerek Aziz Nesin bu kitabı müstear isimle çocuk romanları yarışmasına gönderiyor ama yarışmada dereceye bile giremiyor. Kitap bu arada harbiden güldürüyor, en azından gülümsettiği çok yer var.
Aziz Nesin, kitabın sonunda çocuklara yazdığı mektupta çok güzel bir şey söylüyor; "büyümüş insanlarla, kendi çocuklukları arasında, belki bin, belki ikibin yıllık bir zaman farkı vardır. Onun için biz büyümüşler kendi çocukluğumuzu unuturuz." Ya bu çok güzel bir şey ben de bunu söyler dururum, çocuktum bir ara ben sen de öyle, evet hatırladığım olaylar var ama o zamanki düşüncelerimi, duygularımı hatırlayamıyorum, Aziz Nesin'in bahsettiği uzaklık bu işte ve bu çok kötü bir şey.

Şimdiki Çocuklar Harika ...Ilkokula giden iki öğrencinin gözünden anne ,baba,öğretmen vs.yetiskinlere bakışını konu alan mektuplasmalarindan oluşur ...

Not :Bu yazdıklarım inceleme gibi değildir .Sadece sıcağı sıcağına kitabın ben de bıraktığı izleri daha iyi anlayabilmeniz için 4 yaşındaki yavruma annesinin mektubudur :)


****ÇocukIar, göremeyeceğimiz bir zamana gönderdiğimiz, canIı mesajIardır. NeiI Postman

Sevgili yavrum,

Mektubunu aldim.Kimi zaman tebessüm ettim,kimi zaman hüzünlendim ,kimi zaman da kızdım kendime ...Insanın kendisini görmesi için bir ayna şart imiş .Her bir mektubun davranislarima birer ayna olarak yüzüme şamar gibi yansıdı ...


Ah be evladım .Şuan sen çok küçüksün.Bir gün sen de buyuyeceksin.Sen de anne veya baba olacaksın günün birinde .Benim de seninle birlikte büyüdüğümü ,olgunlastigimi o zaman anlamış olacaksın .Her yetişkin nasıl ki içinde bir çocuk barindiriyorsa,sen de geleceğin bir yetiskinisin benim gözümde .Biz yetişkinler geride bıraktığımız çocukluk çağını hiç yaşamamış gibi çocuklarımızı yetiştirmeye çalışırız .Onlara istemsizce çocuk gibi değil de yetişkin gibi muamele ederiz.Halbuki senin de belirtigin gibi her çağın ayrı ayrı güzelliği var.Bir daha bu çocukluk dönemini istese de yaşayamıyor insan .Doyasıya ,içi içine sigmamacasina vaktinde yaşamak var her şeyi ...



Sana bir anımı anlatayım.Ben dahil üç kardeşimin arasında birer yaş var .Dolayısıyla annem bizi büyütürken çok zorlanmis.Evin işine gücüne yetisememekten sinirli bir insan olup çıkmıştı .Biz ilkokula gitmeye başladığımız zaman eve dönmeye korkardik ablamla.Annem çok titiz bir insan aynı zamanda .Patlamaya hazır mısır gibi :) her an beklemede.Akşam olunca babam işten döndüğünde, annem bizim yapmış olduğumuz yaramazliklari rapor olarak babama verirdi .Eyvah eyvah şimdi esas merasim başlıyor diye düşünürdüm .Babam neden böyle yapıyorsunuz ,annenizin yükü ağır,annenizi neden üzüyorsunuz diye sorunca ...Baba biz her gün okula gidiyoruz .Zaten okula yeni başladığımız için yeni arkadaşlıklar,
öğretmenimiz vs. iletişim noktasında oldukça yabancılık çekiyoruz .Bir an önce eve gelip nefes almak ,mutlu şirin yuvamıza kavuşmanın özlemini taşırken birden "annem" geliyor aklıma.Yine sinirlenecek ,yine bağıracak,yine kızacak ...Biliyor musun artık eve gelmek istemiyorum.Gidecek yerim de yok.Çok huzursuzum .Biliyor musun yavrum bunları babama söyledikten sonra babam annemle konuşmus.Annem çok üzülmüş.Yavrularimin böyle düşündüğünü hiç düşünmemiştim .
Elimde olmadan onların küçücük kalplerini paramparça etmişim.Mutluluk hayallerini yakıp yikmisim diye hıçkıra hıçkıra ağlamış.Ondan sonra annemin bize karşı davranışları iyileşmeye başladı .Bazen duymak gerekiyor işte demekki güzel yavrum İnsan kendisini göremiyor iletişim şart ,ayna şart !!!



Şimdi çok küçüksün yavrum .Büyüdüğün zaman içindeki küçük çocuğu görebilmek mesele .İşte şimdi ben de anneyim .Annelik kolay bir şey değil ki yavrum.Anneliğin bir eğitimi yok ki öncesinde dersine hazırlanıp sınavını başarıyla atlatalım.Benim öğretmenim sensin.Seninle ağaçların ,yaprakların ,
çiçeklerin farkına vardım ben de.Yapraklarin üstünde neşeli neşeli çatır çutur sesleri eşliğinde dans edisinle kalbimin tıkalı yollarını açtın.Sen yaşama dokundukça ilmek ilmek sevgiyle dokudun yüreğimi de.Babaannenle vedalastigin o gün anne kalbim ağrıyor ,çok üzülüyorum diye dudak buktugunde ;benim de yüreğim kat be kat ezildi .Bilgiç tavirlarinla dediğim bir şey kafana yatmadiginda anne,
sacmaliklarindan bıktım dedin,nerden buluyorsun bu cümleleri diye hayret edip,içten içe tebessüm ettirdin . Hayatın akışı içinde bana bu yolculukta eşlik eden ,yol gösteren sensin .Doğduğundan beri yüreğim artık dışarda ,seninle nefesinle birlikte atıyor elimde değil ki be güzel yavrum.Şimdi dediğim gibi çok küçüksün.Bir gün kendini daha önce yargiladigin ,ayipladigin belki de kinadigin şeyi yaparken bulacaksın .Çünkü başına gelmeden önce yargılamak çok kolaydır .Tecrübe etmek ise bambaşka. Ne olursa olsun şu sözümü animsa; büyüdüğünde göğüs kafesindeki o çocuk kalbe her zaman kulak vermelisin.
Hislerine odaklanmalisin, o zaman belki yanlislarimizi aza indirgemek mümkün olabilir .


Geçen gün sana bağırdığımda ağlayarak neden bağırıyorsun annecim diyerek gözyaşların benim kalbimi yaktiginda ;
Oğlum bagirmiyorum sadece bir an yüksek sesle konuşmak zorunda kaldım ,dediğimde nasıl da tebessüm etmiştin.Kıyamam yavrum o gözyaşlarına ...Yine bir gün olumsuz bir davranışın için sana sinirlendiğimde ;annecim sen bana kızmıyorsun ,benim yaptığım davranışa kızıyorsun değil mi diye sormuştun .Oysa her defasında niyetimin seni üzmek değil beni üzen şeyin ,yaptığın olumsuz davranışının altını çizmek olduğunu söyleyen bir anne olarak tebessüm ettim .Nasıl da unutmamışsın , hafizana kaydetmissin ,hayret ettim .Yine söylüyorum yavrum ;yavrum diyorum özellikle bu şekilde hitap etmem çok hoşuna gidiyor bunun farkındayım .
Ben seni sen olduğun için seviyorum.
Canımsın .Ben ne kadar coksam sende ,sen de o kadar coksun içimde.Seni unuttuğum ,
kırdığım ,ihmal ettiğim yerlerden hatırlamaya başlayacağım ,hatalarımı telafi edeceğim inş .Sen benim gönlümde yeserttigim çiçeğimsin.Senin solmana,kurumana gönlüm razı olur mu hiç ?...Iyi ki varsın yavrum.

Erhan Bey'den hatıra :) https://www.youtube.com/watch?v=yERildSsWxM

Keyifli okumalar...