Yanmıştım, sönmezdim
Ruhsuzdum, gülmezdim
Kendimi bilmezdim
Öldürsen ölmezdim
Madem bu dünya böyle beterdi
Hayat dediğin hep acı ve kederdi
Dedim, "Bi' ömür hep böyle geçer mi hiç?
"
Hiç um'rumda değil
Rüzgâr essin, fırtına benim
Savrulsun külleri gemilerin
Bak, bak beni bile delirttin!!!
Kesin yerindedir keyfin!!!
Al, git, yak gerisini
Geri ver benim hevesimi!!!!!
O gün öyle gülmeseydin,
Bugün böyle ölmezdim.
O gün iyi ki güldün...
Böyle güzel ölemezdim.
Fotoğraf
Hayatla savaştığım bir köşem vardı bir zamanlar
Şimdi orayı da yıktılar.
Oradaki depremlerde sadece ben sallanırdım,
Yıkılmazdım ama,
Diklenirdim hayata
En dik yokuşunu çıkardım.
Yorulmazdım ama
En karanlık kuytuda vurulurdum
Kan gülüşümü götürürdü, gövdem yere serilirdi
Ama ölmezdim
Yüzüme değen bir iki tel saç pansumanım olurdu
Şimdi dımdızlak kaldı göz altlarım
Tam ortasındayım mehtabın
Fırtınalar uçuşturuyor ceketimi
Benim elim ceketin cebinde
Ceketin cebinde bir fotoğraf
O da uçmasın diye
Ölmem sana acı verecek olsaydı eğer, ozaman ölmezdim.
| 
Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu
Ölmem sana acı verecek olsaydı eğer, o zaman ölmezdim.
Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu - 
Stefan Zweig
O gün öyle gülmeseydin, bu gün böyle ölmezdim.
O gün iyi ki güldün, böyle güzel ölemezdim'
"Ölmem sana acı verecek olsaydı eğer,o zaman ölmezdim."
Stefan Zweig
Sen ardımdan, "Kal" diye yalvararak çığlık atıyorken ben, trenin siren sesinden seni duyamamış ve parçalanarak ölmüş gibiyim. Affet Kadın. İntiharım senden değil, trenin siren sesinden.... Seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun. Affet. Duysam dönerdim. Duysam ölmezdim....