Ve Ölüm.. Özür Dilemeli Bütün Çocuklardan..
#frepalastine
#özgürfilistin
Hiç bir zaman anlamadı insanoğlu..
Dünya birine kalacak olsaydı Süleyman'a kalırdı.
Ölüm satın alınsaydı Nemrut tutar alırdı.
Çıkmadık canlara derman bulurdu,
Lokman hekim ölmedi mi?
Bu yüzden hiç korkmadık biz,
Umudumuz hep Allah'tandı.
“Coşkuyla ilgilendiğim konular, başkalarınca boş, bulanık ve hatta korkulacak şeyler olarak algılanıyordu.
Korkulan neydi? Bu soruya yanıt bulamıyordum. O zamanı, mekânı ve nedenselliği kısıtlayan, sınırları aşan olaylar olabileceği olasılığı ne ilk kez ne de dünyayı sarsacak nitelikteydi. Hayvanların fırtınaları ve depremleri önceden sezebildikleri bilinen bir gerçekti. Birinin ölümünü haber veren düşler, ölüm anında duran saatler, kritik bir anda tuzla buz olan camlar olmuştu. Çocukluğumun dünyasında bunlar olağan sayılırdı. Oysa şimdi, bunlardan sanki benden başka kimsenin haberi yoktu. Ciddi ciddi ne tür bir dünyaya çattığımı düşünmeye başladım.
Anlaşılan, kentsel dünyanın ne dağlardan, ormanlardan, nehirlerden ve hayvanlardan oluşan gerçek dünyadan, yani kırsal dünyadan ne de Tanrı’nın düşüncelerinden haber vardı. Bu düşünce beni rahatlatıp özsaygımı yeniledi. Tüm öğrenme zenginliğine karşın, kentsel dünyanın zihinsel açıdan oldukça kısıtlı olduğunun bilincine varmıştım. Bu sezgi tehlikeli oldu çünkü beni kendini beğenmişlik nöbetlerine, yersiz eleştirilere ve saldırganlığa yöneltti. İnsanlar benden hoşlanmamaya başladılar.”
Carl Gustav Jung
Anılar, Düşler, Düşünceler
İşkence gördü asfaltlar, çatlaklarına kan doldu
Yıkıntılar arasında kaç çocuğun hayalleri kayboldu?
İnsan neden kendini unuttu neden kendinden oldu?
Hangi yolda kaç kişi bir hiç uğruna canından oldu?
Hep yalan söylenmiş hep yalan
Ayrılanlar hiç kavuşmadı, dinlediğim masallar hiç gerçek olmadı
Kimse sandığım kadar masum kalmadı, savaş durmadı ölüm azalmadı..
Bir gün bir ölüm doğdu,parmaklarınızdan göğümüze. Kan uykusu kuşların,
Gelmez şimdi uykusu.
Toplandık göçüyoruz, bir karadan yüz yalnızlık kıtasına...
Geçti rüzgârın hevesi
Artık esmez ardımızdan
Bizi kim attı bu kuytulara
En geç yarın mı?
Hayır hayır her gün belki
Geçeriz biz bu kıştan
Hayallerimiz kaldı eskilerde
Artık geçti hevesimiz
şimdi doğar
ve
şimdi ölürsün
önce yoktur
ve
sonra da
hayat şimdidir
ve
şimdi çok uzundur
bir ömür
ve
şimdi çok kısadır
bir ölüm