Yazarımız romanı iki parçaya ayırıyor gibi .. Romanın ilk kısmında aşağı yukarı, çoğu insanın büyük bir mutluluk olarak göreceği bir şeyi (sonsuza kadar yaşamak) alıp onu korkunç bir lanet olarak çirkin bir şekilde sergiliyor. Bütün bir ülkeyi kaosa götüren bu olay ,sonunda iyi ki ölüm var fikrine kapılmanızı sağlıyor .. Romanın ikinci bölümünde Saramago bu olayı küçük ölçekte gösteriyor; asıl odak noktası ölümün kendisi ve onun dünyayla kurduğu ilişki.. ve aslında ölümü sevimli, empati kurulabilir bir karakter haline getirmeyi başarıyor.. Yazarın kendine has üslubu, fikirleri kitabı okumaya değer kılıyor ..
