Ne güzel şey hatırlamak seni: ölüm ve zafer haberleri içinden, hapiste ve yaşım kırkı geçmiş iken... Ne güzel şey hatırlamak seni: bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin ve saçlarında vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının... İçimde ikinci bir insan gibidir seni sevmek saadeti..." Nazım Hikmet/Henüz Vakit Varken
Mahlukta devinen
Gürül gürül ırmaktır ölüm
Babalar ölür
Dolaşır eli ölümün
Saçlarında anaların oğulların
Analar ölür
Kök salar hasret yüreklere
"Bir evlat pir olsa da"
O zaman anlar ancak neymiş öksüzlük
Oğullar ölür
Bir kafes olur ölüm
Ana kalbi bir kuştur
Azad kabul etmez
Sevgililer ölür
Bir hicret olur ölüm
Bir sıla.
Ne güzel şey hatırlamak seni
ölüm ve zafer haberleri içinden,
hapiste
ve yaşım kırkı geçmiş iken...
Ne güzel şey hatırlamak seni
bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin
ve saçlarında
vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının...
İçimde ikinci bir insan gibidir
seni sevmek saadeti...
Parmakların ucunda kalan kokusu sardunya
yapı kredi yayınlarıKitabı okudu
Ölüme Gazel
Ölümü belki her zaman gizlice düşündüm
Her şeyin içinde ve her şeyden önce düşündüm
O benim içimdeki ikizimdi sanki
Onu, kendimi düşününce düşündüm
Unutur gibi oldumsa da arada bir
Unuttuklarımı özleyince düşündüm
Bir tabloda bin yıl önceki bir kız
Bana kederle gülümseyince düşündüm
Üzgün çocukluğumla karşılaştım düşümde
Ellerimi saçlarında gezdirince düşündüm
Biliyordum her yerden beni gözlediğini
Bunu hep bildim ve sessizce düşündüm
Veysel gibi uzun ince bir yolda
Gidiyorken gündüz gece düşündüm
Kendi ölümüyle ölüyorsa da herkes
Kendi ölümümü biri ölünce düşündüm
Öylesine güçlüydü ki yaşamak duygum
Bir kavramdı ölüm, onu sadece düşündüm
Sayfa 171Kitabı okudu
İhtiyar "Yevsey"
Yevsey Klimkov yetim kaldığında henüz dört yaşındaydı;
babası, bir orman korucusunun kurşunuyla can verdi.
Daha yedi yaşına basmadan da öksüz kaldı;
anası ekin biçerken tarlada apansız ölüverdi.
Yevsey’in küçük aklı büsbütün durdu ölüm karşısında;
ne duygu, ne düşünce; anasının ölüsüne bile korkmadan baktı.
Amcası Piyotr, Demirci
İthaki Yayınları
-Carmen'i görecek miyiz ?
-Hangi Carmen? Şu bolero ile,kısa eteği,kestanyetleri ile saçlarında kanlı gülü ile dans eden Carmen mi ? Hani şu hayasız turistleri baştan çıkaranı mı ? Geçti onlar! Carmen şimdi öğretmen oldu, işçi olarak çalışıyor ve oy konusunda konuşuyor.
-Ya Don Kişot ?
-O da makinist!
-Ölmezliği yok mu ?
-Var. Ama değişik bir şey bu! O zaman atlı idi. Eski değersiz kitapları okuyor, bir berber leğenini miğferi olarak kafasına geçiriyor, kadidi çıkmış bir ata biniyor ve dünyayı kurtarmaya gidiyordu. Şimdi ise makinisttir. Politeknik okulunda okudu, diploma aldı, mesleğinde çalışıyor. Gördüğü yel değirmenlerini dinamitiyle uçuruyor. Buharla çalışan değirmenler, yollar, köprüler, demiryolu istasyonları yapıyor. Modernleşti. Buhar makinalarına, otomobillere, uçaklara biniyor. Uzun at öldü. Artık Carmen'in <işe yaramazlar>lar sepetindedir o .
