Bunca umudu ben nereye erteliyorum, bir başka ömrüm olmayacak ve ölüm döşeğimde kaç ömürlük keşkeler dizilecek film şeridi gibi. 42 yaşına geldim, geçen yıllarım umuttan mamul bir çığ, bir gün çökecek elbet tepeme. Kim soktu kafamıza bu özel mülkiyet kavramını, bir evin olsun başını sokarsınları bilmiyorum. Üç dilde çeviri yapıyorum aynı dört duvar içinde, bu diller bir tek fatura ödemeye mi yarayacak?