ب Seneler önce, kıymetli bir ablama "biz dünyaya neden geldik?" diye sorduğumda: "Marifetullah için geldik." diye cevap vermişti.. Hayatımda ilk kez marifetullah diye bir şey duymuştum. Allah o abladan razı olsun. Bu soruyu sorduğumda henüz liseye gidiyordum ve birçok insanın arasından sadece onun verdiği bu cevap kalbimi
Ruhumuz, Allah tarafından ve Allah için yaratıldı. O'nu tanımadan asla gerçek huzuru bulamayız. O'nsuz asla "tam" olamayız. Şifa veren O'dur. İçimizdeki yara O'nsuzluğun yarasıdır.
Ruhumuz, Allah tarafından ve Allah için yaratıldı. O'nu tanımadan asla gerçek huzuru bulamayız. O'nsuz asla "tam" olamayız. Şifa veren O'dur. İçimizdeki yara, O'nsuzluğun yarasıdır.
~İTİRAFLARIM
Neyle arınabilirsin sen O'nu tanımadıktan sonra?..
Ki bilmiyordum ben bunu O'nu tanımadan önce..🔑
"Romantik oyunlar, flört diyaloglar, hediyeler, gülücükler, çiçekler, öpücükler... Ne gerek var tüm bunlara?" diye düşündüm tekrar. Gerek yok sahiden. İşte... İşte aşkı, sevgiyi gerçek ve güçlü kılan da bu! Asıl eğer hayranlığım tüm bunlara olsaydı, duygularımı oyun uğruna araç ediniyor, karşımdakiyle beraber onlara saygısızlık ediyor olacaktım! Oysa tüm bunlara, hiç gerek yokken... Büyük bir kuvvetle, ufak tefek sebepler, insanı bunları istemeye itiyor! Engeller, zorluklar, O'nu tanımadan önce seni heyecanlandırmayan şeyler; O'nunla gözüne kolay, O'nunla gözüne güzel geliyor. İşte duygunun gücü, dolayısıyla var oluşu, yani gerçekliği bu gereksizlikte. Böyle büyük bir itmeyi kim inkarla yaşayabilir? Bu böylesine yerleşik ve kusursuz bir düzenekse, yaşaman için yaratılmış olanı yaşamamaya direnip buna baş kaldırmanın mantığı, getirisi nedir? Uyum sağlamak her halükarda kötü olsa nefes bile almamamız gerekmez miydi? Var olamazdık, tüm yaşamımız düzeneğe uyum sayesinde. Belki de bu düzenek yaşamak istediklerimize uyum sağlayarak gelişti, kim bilir? Hangisi sebep, hangisi sonuçtur? Ancak solunum sistemimizle denk bir anlam kadarını bile barındırıyor olsa duygular, kendilerine itaati bu sebeple gerektirir. Aşkı gerçek olan kimse için hayalini bile kurmadığı şeyleri, yaşayamamak acıtır.
Hz.Yusuf ile Züleyha
Züleyha'nın Hz. Yusuf'a (A.S.) karşı duyduğu aşk öyle bir dereceye varmıştır ki; kadının bütün servet ve güzelliği bu uğurda gitmiştir. Yetmiş deve yükü mücevher ve gerdanlığının var olduğu söylenir. Hepsini Hz. Yusuf'un (A.S.) aşkı uğruna harcamış, «Bu gün Hz. Yusuf'u gördüm» diyen herkese bir mücevher vere vere elinde hiç bir şey kalmamıştır.
Bu aşırı aşkından dolayı diğer her şey aklından çıktığı için karşılaştığı her şeyi «Yusuf» diye çağırır olmuş, o kadar ki, başını göğe kaldırdığı zaman Hz. Yusuf'un (A.S.) adını yıldızların üzerinde yazılı görürmüş.
Rivayete göre Züleyha iman edip Hz. Yusuf (A.S.) onunla evlendikten sonra kendisini ibadete vermiş, varlığını tamamen Allah'a adamış. Hz. Yusuf (A.S.) kendisini gündüz yatağa çağırsa «akşama» diye savar, akşam çağırınca da «yarına» diye ertelermiş.
Nihayet bir gün Hz. Yusuf'a (A.S.) demiş ki, «ben sana Allah'ı tanımadan önce aşık olmuştum, fakat O'nu tanıyınca kendisine karşı duyduğum muhabbet, diğer her şeyin önüne geçti. O'nun sevgisine bedel istemiyorum.»
Hz. Yusuf Züleyha'nın bu sözlerine şöyle karşılık verir, «seninle birleşmemi emreden Allah'dır. Senden iki çocuğumuz olacağını ve bunları Peygamber olarak görevlendireceğini bana bildirdi.»
Bunun üzerine Züheyla, «Allah sana böyle emrettiğine ve beni de böyle bir neticeye vesile olarak seçtiğine göre Allah'ın emri başım üzerine!» demiş. Bundan sonra ancak kendini Hz. Yusuf'a (A.S.) teslim etmiştir.