Sonsuz sayıda çocuğun , şefkatli bir babanın elini öpmek için sıraya girişi gibi , su taneleri , ard arda kayıyor , elinin üstünden , kutsanarak ayrılıyorlardı.
Kendimi hiç tükenmeyecekmişcesine harcadım. Yıllarca sanki bir intihar kılıcının ucunda yaşadım. Gülmeyi unuttum. Daha doğrusu , ağlanacak yerlerde güldüm. Gülünecek yerlerde gülemedim.
Babamda hikaye arka planı çok iyi ama aktarırken sakinliğini koruyamıyor. Hep bir mesaj kaygısı. Belki de bu yüzden anlaşamıyoruz. Biraz fırsat verse yaşadığı hikayeleri ben daha iyi anlatırım ondan. Ama heves bırakmıyor ki insanda !