Sen Hiç Sevdin mi ?... Garib Çoban
Sen Hiç Sevdin mi ?... Garib Çoban
İnsanın kalbine bazen gam bazen dem yerleşiyor.
Hayatta her ahvâl mümkün.
Kimi zaman d/üşüyor.
İnsanlar uykudadırlar,
Ölünce uyanırlar!..
Mahşer sabahı uyandın mı anlarsın ki.
Gördüklerinin, bildiklerinin hepsi vehimden, zandan başka bir şey değilmiş!..
Ve kimi zaman da kalkıyor insan yerinden.
Mevlâ görelim
Cok mu delice ?
Hani su farkindalik, anda kal diyen meditasyoncular var ya. Osho, Sadguru vb. Hatta Osho mu diyordu : Aslinda hayatimizin cogunu uyuyarak geciririz. Neyse bir yerde okumustum. Gercekten oyle gibi. Mesela fotograf cekinirken hep gulumseriz. Bu bir mecburiyettir. Nasil hissetigimizin bir onemi yok. Arabayi kullanmayi ogrendikce otomatiklesir. Meslegimiz otomatiklesir. Ustalastikca hayatta daha da robotlasiriz. O yuzden cocuklar daha dogal degil mi .Kalabaliga girince bir kitle oluyoruz. Davranislarimiz birbirine bulasiyor. Bana gore ne kadar yalnizsaniz o kadar hayati algilarsiniz. Mutlu hissedersiniz diyemem ama uyanik olursunuz.Eve gidip yastiga basinizi koydugunuzda bu hissi anlarsiniz belki. Bazi insanlar sadece o zaman bu hissi yasar. O kadar mesgullerdir ki. Ben genellikle yalniz kalmaya calisirim. Beni iyi hissettirir. Kendimi bu konuda kutlarim. Cunku bu bir risktir. Yalniz kalinca beynin dusuncelerle dolmaya baslar. Hatta ben bir cok mucitin hasta oldugunu dusunurum bazen. Yalniz olmadan bu fikirleri cikartamazlardi. Grup calismasina pek inanmam. Fikir ciktiktan sonra yardimi olabilir. İste bu nedenlerden dolayi kendimi genel ortalamadan daha uyanik yasayan biri olarak tanimlamak istiyorum. Kendimi bazen kutluyorum bunu nasil basardigim icin. Nasil delirmeden yapabiliyorum. Ya da delirdim mi? İnsan delirdigini anlayabilir mi? Belki de su anda hastanede yatiyorum.Sadece beynimde dusunceler geciyor. Her sey hayalimde...
Ölüm uzerine
Ölüm konusu ustunde dusunmeyi o kadar cok seviyorum ki. İncigine boncuguna kadar incelemeyi. Bu konu hakkinda nasil gorusler var. Neler dusunulmus. Bilimsel ya da ruhsal yazilar. Bana ilginc gelen sey bu konunun o kadar dogal olmasina ragmen hep geri plana atilmasi. Ve dusununce de hic rahatsiz olmuyorum . Ölüm belki guzel degildir. Ama ustunde dusunmek beni rahatlatiyor. Sonucta ne kadar arka taraflara koysan da aklina gelecek. Bazilari bunun farkinda mi degil. Yaptigi seyleri yaparken nasil zevk aliyor mesela. Bu konulari cok dusundum bir ölüm fani olarak. Aklima iki sey geliyor. Ya gercekten uykudalar ölümu hic akillarina getirmiyorlar. Ya da bunlar gercekten bilge , benim gormedigim seyleri goruyorlar ve hayatlarini gayet rahat ve siradan yasayabiliyorlar. Bana da ogretsenize bilgeler.isterdim. Tabi bir secenek daha var. iste o cozumsuz. Biraz psikoloji okuduktan sonra ogrendigim "mizac" kelimesi. Yani cevap basit. Onlar oyle ben boyleyim. Geri plana atma yok konuyu. Sadece oyleler iste. Yasiyorlar. Tatlis tatlis. Yani hastaliginin tedavisi yok dostum. Kusura bakma denmeli bana.
Sanki gözleri, bakışı, teni, elleri bana aitti. En baştan hissetmiştim. Ama çok korkmuştum bu yüzdende olabildiğince uzak kaldım, bahanelerle kaçtım ondan, sevgimi anlamasını istemezdim çünkü. Kendim bile kabul edememiştim. Belki zaman yanlıştı belki onu bilmem ve hissetmem gereken zamanda değildim, değildik. Ama sonra bir an geldi ve onunla
BABAMIN ODASI...
-Ne işimiz var anne bu mahallede? Neden cevap vermiyorsun?Neden bu binada durdun?
-Hiçbir şey sorma,sadece gel.
(Anne kız bir binadan içeri girerler ve bir dairenin önünde dururlar, anne anahtarla dairenin kapısını açar ve içeri girerler)
-Anne bu evde kimin, neden anahtarı var sende?
-Satın aldım, bize ait artık bu ev.
-Seni anlamıyorum anne.
Durmuş Saatler - Garib Çoba
Durmuş Saatler - Garib Çoban
Kendi kalbini okumayı bilmeyen kimse gerçekten eğitimli değildir.
Asla söyleyemeyeceğin bazı duygular vardır.
Sadece sana sevgiyi verenlerin adını vermeyi öğrenmen gerekecek.
Hissedileni sözlerle ifade etmek mümkün değilse konuşmaya ne gerek var?...
Mesafe sadece sevdiğimiz kişiyi yeniden bulma arzusunu