...
cam kenarında oturduğum masadan yüzüme sokağı vuran tülün gölgesinde düşünüyorum:
yavaş yavaş anıların da terk ediyor beni
gitgide azalıyor
günün birinde
birlikte bir fincan kahve içebilmenin sadakati hayali
neden mümkün olmuyor
ayrılmak
yok pahasına tüketmeden her şeyi...
Gücün ağlamamak, içinden gelene karşı gelmek olduğunu düşünmüyorum. Güçlü olanlar hislerini bastırabilenler değil aksine onları yaşamaya cesaret edenlerdir.