Yalnızlık yerine göre konforludur mösyö Piyer, konforlu olmasına konforludur da insan etrafında ses soluk aramaktan men edemez kendini. Yeni bir şiir öğrendiğinde heyecanlanır birine okumak istersin misal, ya da seyrettiğin bir filmi, duyduğun bir haberi, şahidi olduğun komik bir hadiseyi paylaşacak bir sırdaşa ihtiyaç duyarsın, hani olur ya şöyle mutlu bir anında seninle birlikte kadeh kaldıracak bir yoldaş ararsın yanında, kaybolan eşyalarını sorabileceğin evdeki düzene senden daha hakim bir otorite... Yalnızlık bunlardan mahrumiyet demektir doktor. Dışardan geldiğinde kapıda karşılayanın yok düşünsene, çıplak bir yemek masası, tek kişilik boynu bükük bir tabak, odalarda tozlu bir ıssızlık... Koca evin en uzak köşesinde çıt çıksa perde kımıldasa duyarsın, aynada kendinle konuşursun kimi zaman, hatta bazen nesnelerle, çiçeklerle falan konuşursun. Bomboş haneyi dolduran duvar saatinin tik takları, beyhude geçen zamanı hatırlatırcasına soğuk duvarlarda yankılanır durur. Ses olsun diye açılan televizyonun gürültüsü sadece uyuklamaya yarayan bir ninniye dönüşür. Böyle bir tenhalık işte, ömür törpüsü bir kimsesizlik... Yalnızlık konforludur da doktor, bir an gelir, bir an gelir insanın canına tak eder.
Muazzam tespitler👌🏻Müthiş bi kısır döngü. Bir an gelir yalnızlık canına tak eder. Ama bir süre geçer unutur konforlu hayatına devam edersin, sonra yine bir an gelir canına tak eder... 😅