peki ya beni hiç kimse gözetlemiyorsa, yine de var mıyım? yalnız yaşıyorum, hiç kimse gelmiyor, beni kimse aramıyor. diğer taraftan, büyük, görünmez bir gözlemci, unutmamamız gereken bir göz var daima. einstein'ın ona verdiği isimle, ihtiyar. belki de kuantum fiziği veya metafiziği bize tam olarak bunu söylüyordur. eğer varsak, demek ki biri bizi gözetliyor. gözü daima üzerimde olan biri veya bir şey var. ölüm, o şey bize bakmayı kestiği, yüzünü bizden çevirdiği anda geliyor."
Platon'a iki soru sormuşlar:
Birincisi ;"İnsanoğlunun sizi en çok şasırtan davranışları nedir"?
Platon tek tek sıralamış: Çocukluktan sıkılırlar ve büyümek için acele ederler. Ne var ki sonrasında çocukluklarını özlerler. Para kazanmak için sağlıklarını yitirirler. Ama sağlıklarını geri almak için de para öderler. Yarından endişe ederken bugünü unuturlar. Dolayısıyla ne bugünü ne de yarını yaşarlar. Hiç ölmeyecek gibi yaşarlar, Ancak hiç yaşamamış gibi ölürler..
Sıra gelmiş ikinci soruya ; "Peki sen ne öneriyorsun"?
Bilge yine sıralamış; Kimseye kendinizi "sevdirmeye" kalkmayın! Yapılması gereken tek şey, sadece kendinizi sevilmeye bırakmaktır. Önemli olan; hayatta en çok şeye sahip olmak değil, en az şeye ihtiyaç duymaktır
Yaprak razı'mıydı dalından koparken'de
Peki dal razı'mıydı yaprağı soldururken...
Ayşe M.
Peki hangisine üzülelim?
Buldum derken kaybolana mı?
En yakın derken en uzak olana mı?
Zamansızlıklara mı yoksa imkansızlıklara mı?
Buhari rahimehullah şöyle rivayet ediyor: el Humeydî’nin şöyle dediğini işittim: “Biz İmam
Şafii’nin yanında idik. Birisi geldi ve bir mesele sordu. Dedi ki: “Bu meseleye Rasulullah sallallahu
aleyhi ve sellem şöyle hükmetmiştir:…” Adam: “Peki sen ne diyorsun?” dedi. Bunun üzerine Şafii
şöyle dedi: “Subhanallah! Beni kilisede mi gördün? Beni havrada mı gördün? Belimde zünnar mı gördün? Sana Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem hükmetti diyorum, sen bana: “Sen ne dersin?” diyorsun!?”
Ha ha aynenn bu söze tam da zamanında denk gelmek peki bu nasıl tesadüftür yahu 😂😂
Kendi Kendimize Sorular
Belki de en büyük savaşları kendi içimizde yaşıyoruz, arzularımız korkularımızla çarpışıyor, özlemlerimiz kuşkularımızla vuruşuyor, hayallerimiz acı tecrübelerimizin bize kurduğu pusulara düşüyor, mutluluğa doğru coşkulu bir koşu tutturma isteği en olmadık anda kaçıp gidecek huzurun ihanetinden endişeleniyor.
Özgürlüğe kendimizi bir boşluğa bırakır gibi bırakma dürtüsü, bizim özgürlüğümüzün bir başkasının esaretine yol açacağı tedirginliğiyle bıçaklanıyor, başkasının esaretiyle kuşatılmışken biz özgür olabilir miyiz sorusu büyüyor içimizde.
Geçmişe olan borcumuz geleceği yaratma gücümüzü zayıflatıyor.
Alışkanlıklarımız heyecanlarımızla boğuşuyor.
Kendi kendimizle savaşıp cevaplarını bilmediğimiz sorularla allak bullak oluyoruz.
Bizim isteklerimiz başkalarına acı verecekse, isteklerimizden vaz mı geçmeliyiz, vazgeçmenin bize çektireceği acı, sevdiğimiz birinin çekeceği acıdan daha mı az yaralar bizi?
Sevdiklerimize olan borcumuz ne, peki kendimize olan borcumuz?
Karanlıkta Sabah Kuşları
Bir suale cevap!
Madem Allah var, öyleyse neden görülmüyor?
İnsan gözü kainatta var olnan her şeyi görmeye musait değildir. Gözün görme kapasitesi sınırlıdır. Bazı canlıları, mikropları, mor ötesi ışınları ve daha pek çok şeyi göremeyiz ama inanırız.
Görmek ve inanmak kavramlarını birbirine karıştırmamak gerekiyor. İnanmak aklın işidir. Görmek de gözün bir vazifesidir. Her şeyi goz görmez zihin, kulak ve dil görür.
(Bu konu çok laf ister de kısa keselim)
Dünyanın güneş etrafında dönüşünü tanzim eden çekim kanunu var ve aklımız görüyor fakat gözümüz görmüyor. Peki çıkıp biri bunu inkar ediyor mu? "Hayır "
Kaçan Kovalanır: Katil Kim?
Katilin asıl amacı Laura'ydı ama onu öldürmeden öldürecekti, etrafındakilerini, sevdiklerini ortadan kaldırarak...
Peki katil neden masum bir kadına bunu yapmak istesin ki?
Onun istediği tek bir şey vardı, intikam..
Sevdiğinin intikamını, sevdiğinden alacaktı...
"Meltemin estiği gökyüzünde seni bekleyen özgürlük var..
Gel gör ki sen;
'Ya düşersem?' diye sorup duruyorsun.
Peki canımın içi,
Ya uçarsan? "