Bununla birlikte, biz kendi sevecenlik pratiğimizin ortasındayken de -hatta her şey yolundayken olduğundan daha çok, acının ortasındayken- hem kendimize hem de tüm varlıklara sevgi gösterebiliriz. O zaman acıdan kaçınmak için neden bu kadar enerji harcıyoruz? Acı çekerken de sevmek mümkün olduğu sürece acımız bizi derinleştiren, şefkate ve kurtuluşa götüren bir yol olarak işlev görür.