“Sen Âdem ve Havva’dan geliyorsun” dedi Aslan. “Bu, en fakir dilencinin bile başını dik tutmasını sağlayacak bir şeref, aynı zamanda dünyadaki en büyük imparatorun bile omuzlarını düşürecek bir ayıptır. Hoşnut olmalısın.”
“sen büyümüşsün.”
“Sen büyüdüğün için öyle düşünüyorsun küçük” diye cevapladı.
“Sen büyümedin mi?”
“Büyümedim. Yaşına yıllar eklendikçe, benim de yaşlandığımı düşüneceksin.“
“Ya bir gün dünyamızdaki, yurdumuzdaki insanlar, insan görünümü altında, aynı buradaki hayvanlar gibi için için vahşileşirse, kimin ne olduğu anlaşılmazsa ne olacak? Korkunç değil mi?”
Ne var ki çiseleyen yağmurla birlikte sabah olduğunda, etrafına bakıp da her tarafta bilmediği ormanlar, yabani çalılıklar ve mavi dağlar gördüğünde, şu kocaman tuhaf dünyada ne kadar da çaresiz olduğunu düşünüp korkuya kapıldı.
“Majesteleri” diye bir ses duyuldu Peter'in dirseğinin dibinden. Peter döndü ve kendini Porsuk'la yüz yüze buldu. Öne doğru eğildi, kollarıyla hayvana sarıldı ve tüylü başını öptü. Bu, kızların yapacağı türden bir şey değildi, ne de olsa o Yüce Kral'dı.
“Porsukların en iyisi” dedi. “Tüm bu olanlar boyunca bizden bir an bile kuşku duymadın.”
“Elimde değil, Majesteleri” dedi Mantarsever. “Ben bir hayvanım; biz değişmeyiz. Dahası ben bir porsuğum ve biz her şeye direniriz.”
Sayfa 176Kitabı okudu