Furkan
@promettheus_
ti dîn û ti îman ne miqeddese
qasî heqîqatê
191 okur puanı
Şubat 2018 tarihinde katıldı
Tu xwedê, cana'm bi sibehê zû
Min bigeyne koşka berz a arezû,
Wek peykereke destkird* a xwedayî,
Min bixe jîna tijî tenayî
Were ber derge bi çavê têr xew,
Her bi dilqekî ferîşteya şew**,
Nefeseke bêhnxweş a lêvan
Belav ke ser pela gula jiyan,
Bila bi bişirîneke pak a bêgirê
Tevzik*** dilê min, mîna dîl bigirê
Ta vemirîne daxa şeva dirêj a'm,
Ku kulpîna dil bo te dirêjim.
Tu qewmekî emperyalîst
Ez welatekî mêtingeh.
Îro wêran im
yekî ji me bang dikir
"Qalîska bê mala
Firiya asîmana"
....
....
Û cardin
qêrîn bi şevê diket
Zarokekî din jî diwelidî
Okur Takip Önerileri
û
qerîn bi şevê diket
zarokekî din diwelidî
On yedi yıldır Flaubert hakkında bir kitaba bağlandım, bu işçileri ilgilendirecek bir yapıt değil, çünkü karmaşık ve kuşkusuz epey kentsoylu bir biçimde yazıldı... Ben bu esere bağlıyım, bu da demektir ki: Altmış yedi yaşındayım, elli yaşımdan beri bunun üzerinde çalışıyorum ve çok daha önceden beri bunu düşlüyordum ...
Flaubert'i yazan kişi olarak, kurtarılması gereken haşarı bir burjuvazi çocuğuyum."
J.P.SKitabı okudu
Tanrı sözcüğü ile başlanır. Bu kendi başına anlamsız bir ses, salt bir addır; ne olduğunu yalnızca yüklem söyler, Onun içeriği ve anlamı odur; boş başlangıç salt bu sonda edimsel bilgi olur. Bu böyleyken niçin yalnızca bengi olandan, ahlaksal dünya düzeninden vb., ya da eskilerin yaptıkları gibi, ‘Varlık,’ ‘Bir’ ve benzeri arı kavramlardan, kısaca, anlamsız sesi eklemeksizin de anlam verenden söz edilmesin? Oysa tam olarak bu sözcük ile koyulanın bir varlık, bir öz, genelde bir evrensel değil, ama daha çok kendi içine yansımış birşey, bir Özne olduğu imlenir. Ama aynı zamanda bu yalnızca öncelenir. Özne durağan bir nokta olarak alınır, yüklemler ona destekleri olarak özneyi bilene ait bir devim yoluyla bağlanır, ve devim noktanın kendine ait görülmez; gene de ancak bu devim yoluyla içerik Özne olarak sunulabilir. Bu devim öyle bir yolda oluşur ki, durağan noktaya ait olamaz; gene de, o nokta varsayıldıktan sonra devim başka türlü oluşamaz, yalnızca dışsal olabilir. ‘Saltık Öznedir’ öncelemesi öyleyse bu kavramın yalnızca edimselliği olmamakla kalmaz, ama giderek edimselliği olanaksız kılar; çünkü önceleme Özneyi dingin bir nokta olarak koyar, oysa edimsellik öz-devimdir.
Gerçek kendi kendisinin oluş sürecidir, çemberdir ki, ereğini amacı olarak öngerektirir ve başlangıcı olarak taşır ve salt yerine getirilmesi ve ereği yoluyla edimseldir.
Tin kendini öylesine yoksul gösterir ki, çölde salt bir yudum su ardındaki gezgin gibi, dirilmek için genelde tanrısaldan bir damla duygunun özlemini çekiyor gibi görünür. Tine bunun bile yeterli olmasından yitirdiğinin büyüklüğünü ölçebiliriz.
Kendimdeki her olumlama, bombalanan şehrin üzerindeki bombaların sesi gibi, düzensizlik olarak, toz olarak, inlemeler olarak uzuyor.
Sayfa 203Kitabı okudu
Bu sabah gökyüzü sert.
Gözlerim gökyüzünü boşaltıyor, daha doğrusu parçalıyor.
Sayfa 164Kitabı okudu
Ve çöküşe gelince, erkenden ölmeyen herkes tüm ilişkileri içinde -veya bunun gibi şeyler- bu çöküşün imgesidir. İnsan, yaşamının hemen hemen yarısında çöküş içindedir.
Sayfa 59Kitabı okudu
Her zaman can sıkıntısının kurbanı olmayız; yaşam, çok sayıda iletişimin olabilirliğini saklı tular. Ama bu olabilirlikler olmadığı takdirde can sıkıntısının ortaya çıkardığı şey, kendi üzerine kapanan varlığın hiçliğidir. Ayrık bir varlık iletişime giremiyorsa gücünü yitirir, çöker ve ( karanlık bir şekilde) kendi başına varolmadıgını hisseder. Bu, çıkışsız, çekimsiz, içsel hiçlik varlığı iter: Varlık can sıkıntısının tedirginliğine batar ve içsel hiçliğin can sıkıntısı onu dışarının hiçliğine, kaygıya gönderir.
Sayfa 50Kitabı okudu
... burada hiç kimse senin arkandan gelmeyecektir! Ardında bıraktığın yolu bizzat senin adımların silmiştir ve yolunun üstünde şu yazılıdır: İmkansız!
Sayfa 42Kitabı okudu
Kuşkusuz! Artık yalnızca gerekli olanı seveceğim!
Sayfa 38Kitabı okudu
Yaşam, onu aşan belirli bir nesneye bağımlı olmadıgında bütünlüğünü korur.
Sayfa 18Kitabı okudu