Çağımız çocuğun öncelikle duygusal bir tüketim nesnesi ol duğu bir çağdır.
Okur Takip Önerileri
Başka insanları tüketim nesneleri olarak ele almayı ve onları, söz konusu nesneleri yargılar gibi, sunabilecekleri zevk miktarıyla ve “paran kadar konuş!” terimleriyle yargılamayı benimseyen ve tüketimci egemen yaşam tarzından esinlenen eğilim, sosyallik kapasitelerinin azalmasını iyice hızlandırmıştır. En iyi durumda, ötekiler, “esasen-yalnız-bir-faaliyet- olan-tüketim-çerçevesinde-yoldaş” olarak değerlendirir; mevcudiyetleri ve aktif katılımları tüketim zevklerini yoğunlaştırabilecek olan tüketim zevki yoldaşları. Bu süreçte, ötekilerin insan varlığı olarak (tıpkı ötekilere karşı, biricik oldukları için duyulan ilgi gibi) içsel değerleri tamamen gözden yitmiştir. İnsan dayanışması tüketim pazarının kazandığı zaferlerin ilk kurbanıdır.
Düzen tesisine, genel olarak, kaosa karşı mücadele adına girişilir. Oysa, en başta düzen niyeti olmasaydı ve teşviki gerçekten de başlayabilsin diye “düzen durumu” önceden tasarlanmış olmasaydı, kaos diye bir şey zaten olmazdı. Kaos, ol- mayan-değer olarak doğar. Düzenin keşmekeşi onun doğum yeridir -başka meşru akrabası ya da aile ocağı yoktur.
Egemenlik, değer ile değer-olmayan arasındaki, kural ile istisna arasındaki ayrımı yaratır; ama bu işlemin öncesinde egemen alanın içerisi ile dışarısı arasındaki ayrım gelir, bu olmadan egemene özgü ayrıcalıklar talep edilemez ya da kazanılamaz.
Bugün birey sadece emek gücü satıcısı olarak sermayeye bağımlı değildir, diğer toplumsal ilişkiler çokluğuyla bütünleşerek de bağımlı olur: Kültür, boş zaman, hastalık, eğitim, seks ve hatta ölüm. Pratik olarak, kapitalist ilişkilerden kaçan hiçbir bireysel ya da kolektif yaşam alanı yoktur.
Örneğin bir şeye karşılık bir ödeme gibi görünen ücret biçimi, gerçekte, satın alınan şeyin bir üründen çok emek zamanı olduğu bir sözleşmenin parçası olması olgusunu maskeler.
#Marx
Bilinç yaşamı belirlemez, yaşam bilinci belirler.
Platon hem kökeni ve ereği arar hem de aslında zemindeki salınımla temas içinde kalır. Hem değerler, kavramlar yaratarak bu salınımı durdurmaya çalışır; hem de bunun nihai olarak mümkün olmadığını bilir. Kendini kandırmaya çalışır ama kendine kanmaz. Bu durum, neden "platon’un Eczanesi “ nin bir dekonstrüksiyon olarak okunabileceğini de anlamak açısından önemli.
İktidar her halükârda bir yanılgıdır. Hakikat her halükârda bir yanılgıdır. Her şey belli bir biriktirme, bir iktidar ya da bir hakikat döneminin şimşek kadar kısa süren bir özeti içine yerleştirilmiştir. Bu dönem kesinlikle tersine çevrilme ya da yıkıcılığa başvurulmadan sona ermek durumundadır. Oysa bütün bunlar bir anlık şeylerdir ve işin özeti hiç düşünmeden, zorlanmadan ölmekten ibarettir.
