Hayat bizi bir bütün haline getiren bir yapbozun parçalarından her gün birini kaybetmekmiş meğer unutmayalım ki yaşayan her insanın bizim hayatınızdaki ölümlerinin izleri oluşturdu bizleri bazı terkedilişler ruhun kendini keşfinin aracıdır. Yani bazı insanların varlığı değil yokluğu bizi tamamlar.
Eğer hayat bu dünyada mutluluğu ele geçirmek için yapılan sürekli bir kavgaysa, acıma ve aşk bu kavganın başarısını engellemekten başka bir işe yarayabilir miydi?