Gitmeseydi
Çok güzel bir hayatımız olabilirdi. Çok paramız olmazdı belki, ama çok neşeli olabilirdik çoğu zaman. Oturup her akşam pek kimsenin bilmediği güzel filmler izlerdik, tatil günlerinde gidip rakı içerken dinleyeceğimiz plaklar seçerdik eski eşyalar satan dükkânlardan, kışları dışarıda kar yağarken ışıkları söndürüp evimizin perdelerini açardık sonuna kadar, Türk kahvesi yapardım ikimiz için. Hiç konuşmadan kahvelerimizi yudumlar, radyo tiyatrosu dinlerdik kar yağışını izlerken. Tiyatro ve kahveler bittiğinde filmlerden konuşurduk, kitaplardan, sanattan, memleket meselelerinden, İkinci Yeni şairlerinden falan. Sonra ben birkaç dize okurdum ona Cemal Süreya'dan. O da çok sever çünkü Cemalettin Seber'i. Sevdiğimiz şeylerden bahsederdik işte hep. Ben en çok onu anlatırdım, ondan bahsederdim yüzüne karşı. Sonra usulca çekilip köşeme ben öldükten sonra saklaması için bırakacağım mektuplardan bir tane daha yazardım. Dedikodusunu bile yapardık 17 numarada oturan komşumuzun. Uyuma vakti geldiğinde ise ben saçlarına bir öpücük kondurup öyle dalardım cennet gibi düşlere. Zaten ona sarıldığım bir gecenin içinde cehennemin işi ne ki?
Ama gitti işte...
Anonim
Radyo tiyatrosu güzel tamam ama Hitchcock tan bi şeyler olunca daha güzel.
Mesela bu oyunu 5 kere dinledim.
youtu.be/_fk3u6OSmZA
Eskiden evlerde...
ampuller daha küçük,
gölgeler daha geniş,
düşünceler daha derindi!
Değil bir televizyon dizisi,
radyo tiyatrosu bile
tüm ev halkını
bir araya getirebilirdi!
Yoğurtçunun, sütçünün
geçeceği saatler ezber,
babanın akşam sofrada
olacağı kesindi!
Eskiden evlerde...
sevgiler kocaman,
kucaklar sıcacık,
öpücükler içtendi!
Şimdi......
Ev mi kaldı şimdi? !