Dönüp kendine şunu sor; senin mutluluğun eksikken benimki nasıl tam olur?
Sizi ilk gördüğüm andan beri, artık bana musallat olmaz sandığım, beni yukarı çekmeye çalışan o fısıltıları duyuyorum. Beni yeniden mücadele etmeye, her şeye sil baştan başlamaya, üzerimdeki tembelliği ve nefsime düşkünlüğü silkeleyip atmaya davet eden, henüz tam olarak şekillenmemiş düşünceler var zihnimde. Tüm bunlar bir rüyadan ibaret; hiçbir zaman gerçek olmayacak ve gören kişiyi yattığı yerde öylece bırakan bir rüya. Bu rüyaya ilham veren kişinin siz olduğunuzu bilmenizi isterim.
Bilmenizi isterim ki, siz benim ruhumun son rüyasısınız.
Okur Takip Önerileri
Bir anlık bir hayaldi, kaybolup gitmişti. Etrafını saran evlerden bir tanesinin üst katına tırmandı, elbiselerini çıkarmadan kendisini dağınık bırakılmış yatağına fırlattı; yastığı heba olan olan gözyaşlarıyla sırılsıklamdı.
Kederli kederli yükseldi güneş; güneş ışıklarının vurduğu hiçbir şey, yüreğindeki iyi niyeti ve sahip olduğu yetenekleri doğru kullanma becerisinden yoksun, kendi iyiliği ve mutluluğuna zerre kadar hayrı olmayan, kendi çürüyüşünün farkında olduğu halde bu çürümenin onu yiyip bitirmesine izin veren bu adam kadar kederli olamazdı.
Hayatımızda, çok yakın olup da hiçbir şeyin aramıza giremeyeceği bir zaman oldu, bizi sadece küçük bir köprü birbirimizden ayırıyordu. Sen tam üzerine basmak üzereyken sana sordum: ‘ köprüyü aşarak yanıma mı gelmek istiyorsun?’ Sense daha fazla gelmek istemedin; sana tekrar aynı şeyi sorduğumda ise sessiz kaldın. O zamandan beri aramızda bizi birbirimizden uzaklaştıran, birbirimize yabancılaştıran dağlar, çağlayanlar ve daha neler girdi; artık bir araya gelmek istesek de gelemeyiz. Şimdi o küçük köprüyü düşündüğünde söyleyecek söz bulamıyor, hayretler içinde kalıyor, hıçkırıklara boğuluyorsun.
