Olup bitmiş bir yıkımdan korkma
Yasın ölçüsü.
(Larousse Memento): Bir babanın, bir annenin yası için on sekiz ay.
Sayfa 27
Tuhaf şey, o kadar iyi bildiğim, anı'nın özü, zerresi olduğu söylenen sesi, onun sesini ("ses tonundaki o canım dalgalanmayı ... ") duymaz oldum. Sınırlı bir sağırlık gibi...
Sayfa 22
Bir insan ölür ölmez, delicesine ileriki günlerin hazırlığına girişilmesi (mobilyaların değiştirilmesi, vb.): ileriki-günler-manisi.
Sayfa 14
- Kadın bedenini tanımadınız siz!
- Annemin bedenini tanıdım ben, o hastayken, sonra da ölüm döşeğinde.
Sayfa 12
Fotoğraf'ın özü, temsil ettiği nesneyi onaylamasıdır.
Bazı fotoğraflara bakarken kültürsüz ve ilkel bir insan olmak istiyorum.
Sonuç olarak Fotoğraf korkuttuğu, ittiği ve hatta damgaladığı zaman değil, kara kara düşündürdüğü zaman yıkıcıdır.
Kafka
Biz nesneleri aklımızdan çıkarmak için fotoğraflarız. Öykülerim gözlerimi kapatmanın bir yoludur.
Yine de annemin bu fotoğraflarında her zaman kenara ayrılmış, saklanmış ve korunmuş bir yer vardı: gözlerinin parlaklığı.
Freud, anne bedeni için "kişinin daha önce bulunduğundan emin olabileceği tek yerdir" diyor. Görünümün (tutkunun seçtiği görünümün) özü de işte bu olabilir: içimde gizlice Anne'yi (ama asla huzursuz eden Anne değil) uyandırmak.
Yaşam, küçük yalnızlık darbelerinden oluşur…
... alınyazısı (içinde bir şey ya da birisi olmayan tek fotoğraf yoktur) Fotoğrafı sonsuz bir nesneler karmaşasına sokar: neden bu nesneyi ya da bu anı seçiyoruz (fotoğraflıyoruz) da bir başkasını değil?
Mercek önündeki ben, aynı anda: olduğumu sandığım, başkalarının olduğumu sanmalarını istediğim, fotografçının olduğumu sandığı ve fotoğrafçının sanatını göstermek için kullandığıyımdır.