Üçlemenin ilk bölümünde savaşta hayatta kalmaya çalışan ikizlerin aşırı duygusuz ve her olaya fazlaca soğuk kanlı yaklaşmaları çok ürkütücüydü. İkizlerin cümle içinde duygusal içerik barındıran sözcüklere bile tahammülleri yok.
Örneğin 31.sayfada şöyle bir açıklamaları var:
‘’Çok ceviz yiyoruz yazabiliriz ama ceviz seviyoruz yazamayız, çünkü sevmek kesin bir sözcük değil, belirginlikten ve nesnellikten uzak. Ceviz sevmek ve anneannemizi sevmek aynı şey ifade edemez. Birinci cümle ağızdaki hoş bir tadı belirtir, ikincisi duyguyu. Duyguları tanımlayan sözcükler çok belirsiz, bunları kullanmaktan kaçınıp nesnelerin, insanların kendileriyle, yani olayların sadık betimlemeleriyle yetinmek lazım.’’
Okudum ve vaoov dedim:)
İkinci bölümden sonra ikizlerin varlığından şüphe duymaya başladım, acaba sadece biri var diğeri onun hayali karakteri olabilir mi diye düşündüm.
Elimden düşürmediğim bir kitap oldu, okunmalı, tavsiye ederim.
