Emilia yorulmuştu. Yoğun bir gündü, Bay Ash'e günün raporunu verdikten sonra biraz dinlenmeyi planlıyordu. Ofisin kapısını tıkladı.
"Girin." kapıyı yavaşça aralıyarak girdi içeri.
"Bay Ash, yeni kazançlar elde ettik. Ayrıca karşı kalenin ajanlarından birkaç kişiyi yakalamayı başardık." Ash bu duruma sevinmişti
İLERLEMEK BAŞA BELA: Betonlaşma
İLERLEMEK BAŞA BELA: Betonlaşma
Uçsuz bucaksız yeryüzünde, özgürce, istediği kadar geniş alanlarda yaşamak varken insan canlısı kendini sınırları belli, küçücük bir alana hapsetmiş. Zira mutsuzluk nedenimiz sadece adrenalin eksikliği değil. Aynı zamanda doğadan uzaklaşmamız. Bizi alışveriş merkezlerinin, lüks mekânların mutlu edeceğini sanıyoruz. Oysaki insanların en mutlu oldukları yerler açık hava ve doğayla baş başa oldukları zamanlar. Yemyeşil bir kırda uzanacaksın çimenlerin üzerine, toprak tüm elektriğini alacak, güneş kemiklerine kadar işleyecek… Zira insanın mutlu olması için beynin serotonin salgılaması gerek. Serotonin salgılaması için uzmanların önerileri egzersiz yapmak, güneş ışığından D vitamini almak, stresten uzak durmak. Alış veriş merkezine gitmek var mı? Yok. Kapalı mekânlarda oturmak var mı? O da yok. Ama şimdi bir okul gezisi düzenleyip öğrencilere sorsam “Doğa yürüyüşüne mi gidelim, AVM’ye mi?” hepsi AVM’yi tercih edecektir. Ancak doğa yürüyüşüne gidenlerin hepsi evlerine mutlu, dinamik, dinlenmiş ve pozitif olarak dönecekken AVM’ye gidenler daha gergin, yorgun, bitkin dönecek. Aynı durum piknik için de geçerli. Pikniğe gitmek istemeyen çok insan gördüm ama piknikte mutsuz olan görmedim desem yeridir. Oysa kapalı mekânlar mutsuz ve gergin insanlarla dolu. Yerleşik yaşam bizi fena bozmuş. Ortaya serotonin eksikliğinden mütevellit uykusuzluk çeken, yeme bozukluğu olan, depresif, obez hatta migren hastası insanlar çıkmış. 
Denedik Olmadı
Farklı dünyaların insanları
Vakitsiz bir sevdadan ibaretti hepsi,
Ben sana geç geldim erken gidiyorum.
Sen bana çok zamansız geldin,
Anlatamadım,
Diyemedim,
Farklı dünyaların insanı olduğumuzu söyleyemedim.
Aşamadım bu lanet olası gönül yaramı,
Bir yanım yorgun, sanki yüz yıllık kadın, bir yanım deli dolu küçük bir kız çocuğu. İkisi arasında zorlanıyorum yaşamaya. Birine sus diyorum birine dur. Ne yorgun kadın susuyor ne yaramaz kız çocuğu duruyor.Hayat kimsenin ne istediğini sormuyor sadece akıp gidiyor...!