Şimdi yaşamaktan ne hoşlanıyorum, ne de hoşlanmıyorum. Bilinçsiz ve isteksizce yaşıyorum.
Gülümsememin önüne geçemiyorum. Bazen gülüş gırtlağımda düğümleniyor. Eninde sonunda hiç kimse benim rahatsızlığımın ne olduğunu anlamadı. Herkes aldandı!
Sanki ölüler dirilerden daha yakın gibiydiler bana..
İster istemez sigarayı alıp yaktım. Niçin sigara içiyorum? Arasında sigara olan sol elimin iki parmağını dudağıma götürüyorum. Dumanını havaya üflüyorum. Bu da bir hastalık işte..
düşüncesi bile nasıl da kıvrandırıyor ama..
Ama ölmek güçtü. Sonra nerede rahata kavuşacaktım? Belki yine yaşardım. Beni deli eden işte bu düşüncedir..
Perişan ve delicesine düşünceler beynime basınç yapıyor. Ensem ağrıyor, ok gibi bir ağrı giriyor, şakaklarım dağlanmış gibi yanıyor, kıvranıyorum.
Hiç kimse anlayamaz. Hiç kimse anlamayacak. Her taraftan çıkmaza düşen kimseye "Al başını git ve geber" derler. Ancak, ölüm insanı istemediği zaman, ölüm de insana sırt çevirdiği zaman, gelmeyen ve gelmek istemeyen ölüm..!
Kendimden korktum. Çıkmaz canımdan korktum. Korkunçtu!
düşünceler beynimi esir almış..
Soluğum kesiliyor, gözlerimden yaş akıyor, ağzım acı mı acı, başım dönüyor, yüreğim sıkışık, bedenim yorgun, ezik ve gevşek. Bilinçsizce yatağa düşmüşüm.
Kendime bin bir türlü işkence ediyordum. Hastalanmak istiyordum.
İnsan hayatta edindiği bu deneyimlerle, tekrar dünyaya gelip yaşantısına çekidüzen verebilseydi ne iyi olurdu! Ama hangi yaşantı? Acaba benim elimde mi? Ne yararı var?
Yaptığım tüm işler, yapmak istediğim iş, her şey boş ve anlamsız görünüyordu. Tüm yaşam, bana komik geliyordu.
Ne yapılabilir? Yazgım benden daha güçlü..
Şimdi kendimi iyi tanıyorum. Nasılsam öyleyim işte. Hiç bir iş yapamıyorum..
Özgür olduğumu zannediyorum. Fakat alın yazım önünde en ufak bir direnme gösteremiyorum. Dizginlerim onun elinde. Beni o yana bu yana çeken odur. Alçaklık, hayatın alçaklığı! Ne elinden kaçabiliyorlar, ne bağırabiliyorlar. Ahmak hayat!