"Her zaman güler yüzlü bir adamdın, güzel kadınlara, iyi şaraba, iyi müziğe bayılırdın, ama bu senin dış kabuğun, bir gizlenme biçimiymiş gibi gelirdi bana. Kendini bıraktığında tarihin kanlı bir bilmece, dünyanın da bir yanlış olduğunu söylerdin."
Aslında Foucault Sarkacını okuyacaktım @mahiryesildal ın o detaylı kitap inceleme videosundan sonra ama sıcaklık analizine zihnimi de dahil ederek #kraliceloananingizemlialevine kırdım rotayı şimdilik :)
Kitapta amnezi yaşayan bir adamın geçmişine dair detayları hatirlamamasını anlatıyor #umbertoeco..
Ve baş karakter bir kitap koleksiyoneri. Nadir bulunan kitapları toplayan bir sahaf olunca kurgu daha ilgi çekici geliyor bana okudukça.
İkinci Dünya Savaşı ve Mussolini Dönemi Italyasına giden okur, kendini bir zaman tünelinde hissediyor.
Döneme dair yol manzaraları misali anlatım, fantazya sınırlarında dolanan uzun ve betimlemeli cümleler, bir insanın kendi bedenindeki kayıp zihninin arayışı oldukça enteresan.
' İnsan kendini en çok da çocukluğunda gizler' düşüncesi ile çocukluk hatıralarının geçtiği evde bizde okur olarak devre ait eşyaların arasındaki eski kitap ve plaklara gark olup eski posterlere bakıyoruz.
Hafızaya dair çok hızlı okunan bir kitap aslında.
O bayram hengamesinde bile zevkle okudum.
"Biz insanlar üç zamanda, bekleme anı, dikkat anı ve hafıza anında yaşarız ve biri olmadan öbürü olmaz."
Hafızamız bizim kara kutumuz değil midir sizce de?
Stefan Zweig , bu eserinde insan ruhunun karmaşıklığını ve bireysel trajedileri ele alıyor. Kitap, adıyla müsemma bir sahaf olan Jacob Mendel'in yaşamını ve çevresindekilerle olan ilişkilerini konu alır.
Bilginin çift yönlü doğasını vurgulayan bir mesaj verdiğini düşünüyorum tüm hikaye boyunca. Bunun yanı sıra, bilgiye olan tutkunun insanı yalnızlığa sürükleyen tehlikeli yanına da değiniyor aslında.
Zweig'in insan ruhunu anlama ve anlatma konusundaki yeteneği, bu hikayede de kendini gösteriyor. Bu nedenle, bilgiye ve kitaba tutkun herkesin okuması gereken bir eser olduğunu düşünüyorum.
