Ey dağlar! dedik. Onunla birlikte zikir yapın, ötün, çınlayın. Siz de ey kuşlar. Enbiyâ sûresinde geçen 'Dağları ve kuşları, Dâvud ile birlikte tesbih etmek üzere boyun eğdirmistik. Ve Sâd suresinde 'Gerçekte biz dağları kendisine râm eyledik ki bunlar akşamleyin ve kuşluk vakti onunla birlikte durmayıp tesbih ederlerdi. Toplanıp gelen kuşları da. Her biri ona dönücü idi.' âyetleri bunun tefsiri demektir. Yani Dâvuď'a öyle güzel bir ses, öyle 'şanlı' bir eda verilmiştir ki akşam sabah tesbih ettikçe onun sesine bütün dağlar ve kuşlar katılır, çınlar, öterlerdi. Demek ki güzel sesle nağmeler Dâvuď'un özel bir üstünlüğü, kuşları dahi başına toplayan bir mucizesi olmuştu. Bu mana iledir ki dâvûdî ses meşhur olduğu gibi, Dâvuď'un Mezamir'i (Zebur'un sûreleri)de meşhurdur. Bu güzel sanatı, İslam'da kesin olarak kınanmış bir sanat zannedenler olmuştur. Fakat bilmek gerekir ki kınanmış olan fasıklığa yol açan nağmelerdir. Yoksa Kurân okunurken, tertîl (Kur'ân'ı usûlüne göre okuma) ve sesini güzelleştirme emrolunan bir şeydir. Bu konuda sahih hadis kitaplarında birçok hadis vardır.
Sayfa 102Kitabı okudu
İmamlarımız bir hadisle amel edip, delil getirdiklerinde bu, hadisin sıhhatine delalet eder. Çünkü bize göre kaide, müctehidler bir delille amel ettiklerinde hasımlarının itirazları dikkate alınmaz. Çünkü müctehid bu konuda bütün gayretini göstermiştir. Aynı şekilde HADİSCİLERİN ZAYIF YA DA SAHİH DEĞİL DEMELERİNE DE İLTİFAT EDİLMEZ. Çünkü bu ıstılahlar, hadis senetlerinin uzamasıyla (müctehid imamlardan) sonra ortaya çıkmıştır.
İbn Melek Menar Şerhi, Ruhâvî Hâşiyesi, s. 91.
Hak Dostları*128 İmam Nevevi
Zehebî’nin “hadis âlimlerinin efendisi” dediği Nevevî hem hadis hâfızı idi hem de hadis ilimlerinde otorite sayılıyordu. Sahih hadisleri zayıf ve uydurma rivayetlerden kolayca ayırır, râvilerin durumlarını, hadislerde geçen garîb kelimeleri çok iyi bilirdi; hadislerden fıkhî hüküm çıkarmada mahirdi. Şâfiî fıkhında devrinin en büyük âlimi kabul