Sail
@sail
.
122 okur puanı
Aralık 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
“Sanki bu dünyada yokum” diyor, “bazen var
olduğumu hissetmek için kolumu ısırdığım, o
acıyla birlikte bir insan olduğumu ve yaşadığımı
anladığım oluyor.”
Yaşamıyor gibi yaşamak
Kırılgan kızlar ya terk edişin soylu dağında bir
münzevi olur, ya da hayata bir yerinden katılır
ve içlerinde zaman zaman nöbetler halinde dışarı
vuran bir sızıyla yaşamayı sürdürürler.
‘Yaşamıyor gibi yaşamak’ sanatının ustasıdır
onlar
İnsan
bir başkasını en çok yaralarından tanır.
Kendi
yaralarından.
Okur Takip Önerileri
Kuru nasihatler, ezberlenmiş cümleler, acının
örsünde dövülmemiş yaşantılar ruhun yaralarına
nüfuz etmez. Ancak kendi kırılganlığının sesini
duyabilen birisi, o kırılgan kızları da işitir. İnsan
bir başkasını en çok yaralarından tanır. Kendi
yaralarından.
Sevilme açlığının açtığı
yaralar narindir. Düşünmeden ve hissedilmeden
söylenmiş her söz, o yaraya tuz basar. Orada
ancak sahici bir insan olabilirseniz, onun yaraları
kadar sahici durabilirseniz, kendi yaralarınızla
yüzleşecek kadar bir cesaretiniz varsa, varsınız.
Kötülükten kendini sakınamayan kızlar,
yiğit bir adamın çıkıp da onları serazat
sevemediği kızlar, kırılgan kızlar. Mesafe ve
kayıtsızlığın zırhıyla, hayatın mızraklarından
korunanlar
İncinmiş bir çocukluk, ancak bir
başkasına yaslanarak, sendelediğinde
mutlaka orada yanı başında olacağını
bildikleri bir yürek değneği ile şifa
bulacaktır. Kayıtsız şartsız bir anne,
varlığını ona sunan bir âşık, ürkekliğin
dilini konuşabilen bir insan.
Ancak layığınca sevilmiş çocuklar
bıçağın kanatabileceğini,
kötü bir sözün can yakabileceğini bilebilir
Sosyal psikolog Roy Baumeister kötülüğün
kaynağında dört sebep görüyor: İlki, para veya
iktidar anlamında maddi kazanç sağlamak.
Kötülüğün ikinci kaynağı, kişinin bencilliğinin
tehdit edildiğini hissetmesidir. Katiller, suçlular,
psikopatlar yüksek özsaygıya sahip kimselerdir
Kötülüğün bir diğer kaynağı, idealizmdir.
İnsanlar kendilerini iyinin mutlak savaşçıları,
iyinin yegâne temsilcisi saymaya başlamışlarsa,
hasım olarak gördükleri insan ve gruplara her
türlü kötülüğü yapabilme hakkını kendilerine
verirler.
Dördüncü bir kötülük
kaynağı da sadistik zevktir. Ancak zarar
vermekten hoşlanan insanlar kötülük
işleyenlerin küçük bir oranını oluşturur.
Çizer
Eflatun Nuri bir söyleşisinde şöyle bir şeyden
bahsediyordu, aklımda kaldığı kadarıyla: “Bir
trenin penceresinden gözüm güzel bir kıza
takılmıştı. Tren hareket edince onu daha fazla
görebilmek için geriye yürüyor, tren camından
onu seyrediyordum, ta ki bir aynaya rast gelip
de kendi yüzümü görene kadar. O görüntüyle
birlikte genç bir delikanlı değil de altmışlı
yaşlarda bir ihtiyar olduğumu fark ettim.”
Hiç kimse kendisinin yaşlandığına inanmaz.
Artık
hepimiz hız tarikatının müritleriyiz, Sabbah’ın
fedaileri gibiyiz. Ancak bizim başımızı
döndüren, bizi sarhoş eden hızın ta kendisi.
Suikast ettiğimiz de kendi hayatlarımız.
“Her şeyin bir mevsimi var, gökler altında her
amacın bir zamanı var” diyor İncil. “Bütün
zamanlar birbirine benzemez” diyordu
Cervantes. Günümüzde zamanlar birbirinin aynı.
Saplantılı bir zaman hastalığı bize zamanın
bitmediğini, hiç zaman kalmadığını, acele
etmemiz gerektiğini telkin ediyor.
“Hayat bir çizgi değil” diyor bir Zen ustası,
“birbiri ardınca gelen şimdilerden ibaret”
Hız uyuşturuyor. Artık her yerde ve
hiçbir yerdeyiz. Aslında bütün
varlığımızla bir yerde değiliz, parça
parça orada ve buradayız.
Taklitten kurtulduktan sonra artık ona dönme ümidi kalmamıştır, zira taklitçinin şartlarından biri de kendisinin taklitçi olduğunu bilmemesidir. Eğer bunu bilirse taklit şişesi kırılmış olur. Artık şişe onarılmayacak şekilde parçalanmış; parçalar bir araya getirmekle Tamir edilmeyecek biçimde dağılmıştır. Geriye sadece ateşte eritilip başka bir sanatta yeniden kullanılması kalmıştır.
Sayfa 10
