"TOZA SOR"
Öncelikle birlikte bitiremesek de bana eşliği için Samet Hızır'a sevgilerimle :))
Ahhh, Arturo Bandini'cim kitap boyunca kişiliğinin derin sularında yüzdüğümü hissettim biliyor musun? Yaşadığım bu duygunun asıl sebebi pdr okuduğum ve artık insanlara çok daha farklı bir gözle baktığım (derinlemesine görmek bir insanı; gözlerine değil mesela da bakışlarında saklanan anlama odaklanmak gibi bir şey) için mi yoksa Fante seni çok güzel anlattığı, duygularını birebir yansıttığı ve kitapta okuduğum her cümlede seni gözümde jest ve mimiklerinin en ince ayrıntısına kadar canlandırabilmemi sağladığı için mi oldu tüm bunlar bilmiyorum Bandini... Bulunduğun kentte kaldığın o otel odasında yalnız değildin asla, ben de vardım yanında. Eden'ın çabasını gördüm sende, çektiğin para sıkıntısını, büyük yazardın sen yazmak için çok çabalıyordun ya hani ama yazık ki yoktu etrafında seni anlayan hani öykün dergide yayımlandığında imzalayıp nüshalarını otelde herkesin oturduğu o yere koymuştun da fark etmemişti kimse. Üzerine oturmuşlardı Bandini. Toz alan çocuk bile ellememişti ya hani nasıl üzmüştü seni tüm bunlar. Sonra öykünü önemseyen biri çıkmıştı da gözlerin dolmuştu nerdeyse sevinçten bırakmak istememiştin onu. Maya prensesin Camilla peki? Hiç anlamamıştım aranızdaki ilişkiyi başta. Birbirinize acı vermekten zevk alıyor gibiydiniz. Seviyor muydunuz yoksa nefret mi ediyordunuz birbirinizden anlamıyordum. Yağlı bir Meksikalı olduğunu söylemiş alay etmiştin mesela onunla ne kadar çok kızmıştım sana bir insanı bulunduğu milletten ötürü yargılıyorsun diye ahh Bandini. Ama sonra sen de utanmıştın yaptığından. Utanmak güzeldir iyi yaptın Bandini. O daa senin sevginle alay etmişti bir ara ona da çok kızmıştım aslında. Tanrım bir ateist olduğum için beni bağışla derken dua ediyordun kabul etmediğin o Tanrı'ya kafan karışıktı galiba bu konuda... Dini de sorguluyordun. Yoksulluğunu da, yalnızlığını da. İnsanları Bandini dünyadaki insanları sorguladın o insanların senden nefret ettiğini de söyledin. "Sinema salonlarından çıkıp gerçeğe alışmak için gözlerini kırpıştıran, sanatlarına esnediğin, gazetelerine kustuğun" insanlardı hepsi. Dedin yaa "Dünyada beni seven tek bir şey olsaydı, tek bir şey," minik faren bile terk etmişti seni. İyi dayanıyordun aslında. Umut doluyum dediğinde etkiledin beni, bunu senden duymak o kadar hoştu ki. Hackmuth öykülerini kabul eden adam, resmini okşadığın, mektuplarını tekrar tekrar okuduğun iyi ki vardı senin için iyi ki. Zavallı Vera vardı bi de yaralı, ona iyi gelmeye çalıştığında teselli ettiğinde kutladım içimden seni ama sonra Bandini neden onu sevdiğin kadının yerine koyup kullandın ki çok kötü bir şey bu. Depremi yaşadığında korkularını paylaştık ben ve sen birlikte. Ağlayanlar, cesetler, kan ve ölüm... Gökdelenlerin önünden, dar ve uzun sokaklardan geçmenin korkunç bir şey olduğunu (ya deprem olursa) söyleyerek uyardın ahşaplar mı güvenilir miydi ha Bandini öyle söylediğini hatırlıyorum sanki? Hepimiz ölecektik bunu sen de biliyordun, kaçış yoktu korkumuz vardı sadece bilinmezliğe. Tövbe etmiştin ve dua (TOZdu ağzında). Ne demiştin "Dünya TOZdan geliyor ve sonunda yine TOZ olacaktı." Sevdiğin kadın bir başkasını seviyordu ve sen o kişiye karşı iyi kalma cesaretini gösterebilmiştin. Bazı zamanlarda yaptıkların kızdırmıştı, seni hiç onaylamadığım anlar olmuştu ama sonlara doğru yaptıklarınla yine kazanmıştın kalbimi Bandini. Hikayenin bitişi de bitirdi beni TOZA SORsun sevgili okurlarımız bir gün o çöle giderlerse hani şu sevdiğini... (spoiler olmasın diye yazamadım burayı)
Seninle birlikte gözüm de doldu canım da yandı (annesinden koparılan o zavallı buzağı için mesela) seninle birlikte gülümsedim (öykün yayımlandığında)
Sana kızdım da (nefret ediyorsun diye Sammy'e yazdığın o mektupta ya da zavallı anneciğinin parasını kötü şeyler için harcadığında) seni kutladım (aşkın için yaptığın fedakarlıklarda) bana bunları yaşatan sevgili Bandini hoşçakal her şeye rağmen seni tanımak güzeldi.
Bu kitap sevgili okurlar yaşamı sorgulattı bana, varoluşumu, insanları, ölümü, mutluluğumuzu paylaşacak bir kişinin bile olmayışının ne kadar acı bir şey olduğunu öğretti. Hayatımızın merkezine koyduğumuz amaç olarak belirlediğimiz bir şeye ulaştığımızda bir gün onun bile anlamsız gelebileceği gerçeğiyle yüzleştirdi beni. Ne bileyim bir garip hissettirdi bu kitap bana ağlamak istiyorum mesela şu an ama ne üzüntüden ne mutluluktan bana kattığı o bilinmez duygudan. Öyle işte gerisini toza sorun. Toz peki ne ki derseniz? Bandini'nin dediği gibi bir dua, dünyayı oluşturan o şeydi belki, belki de biz yok olsak da nice insanların doğuşunu, yaşayışını ve ölümünü görmüş olan çöldeki küçük bir kum tanesi... Bilmiyorum.
Kalın sevgiyle ve tebessümle <3