Hislerimizi neden bastırırız?
Bazen hislerimizin bize getirilerine karşı sorumluluk almak istemeyebiliriz. Örneğin birine karşı kırgınlık hissedebiliriz ancak yüzleşmek istemek bu var olan soruna karşı bir şeyleri de devamında getirebilir. Örneğin kırgın olduğumuz kişi ile konuşmamız gerekebilir ya da bu mesele üzerine durmakla beraber gelen ruhsal sıkıntıyı üstlenmek gerekebilir. Fakat bunlara yer açmak sorumluluk gerektirir. Bunu yapmak istemeyebiliriz.
Diğer bir sebep ise yaşadığımız, gördüğümüz, şahit olduğumuz ve kötü olarak algıladığımız dış dünya olaylarına nazaran kendi duygularımızı yaşama, kendimize temas etme konusunda duygularımızın varlığına o değeri vermek istemeyebiliriz. Örneğin " Şöyle şöyle kötü olaylar yaşanıyor. Benim üzüldüğüm şeye bak" gibi...
Bir diğer sebep duygularımızı yaşayabileceğimiz ortam, kişi veya durumların olmadığı ya da olmadığını düşündüğümüz şartlarda var oluyorsak genelde erteleme veya maskeleme eğiliminde olabiliriz. Örneğin kendimizi rahatça açabileceğimiz aile bireylerimizin ya da arkadaşlarımızın olmadığını hissetmek, kişilere ve ortamlara dair aidiyet hissetmemek.
Son olarak doğru duyguya temas edememe, doğru duyguyu fark edememe ve sürekli döngüye girip durma. Örneğin yas yaşamamız gerektiği bir dönemde öfke duygusunu ortaya çıkarmak ve olası olumsuz tepkiler nedeniyle öfkeyi bastırmaya çalıştıkça yeniden öfkenin çıkması ve bunun döngüye girmesi sonucunda asıl duguyu fark edememek ya da yüzleşmek istememek.
Daha da çoğaltılabilir :))
Sevgi kusurları yok etmez onları
da kabul eder bir insanı
hiçbir sebep yokken yüreğinizde sıcacık hissediyorsanız işte bu gerçek sevgidir
doğrudan şaşmamak için verilen çaba bazen yanlışın karşısında zayıf düşmenize sebep olabilir. çünkü yanlışın ve doğrunun ayrımı yapılmayan bir yerde bu çabanın bir karşılığı olmaz. zayıf düştüğünüz zamanlarda gözlerinizi kapatın ve doğrunun tüm hücrelerinizde yenilenip yankı uyandırmasını bekleyin.
“kötü insanlarla arkadaşlık yapmak, iyi insanlar hakkında kötü düşünmeye sebep olur.”
|bişr-i hâfî
Kendisine tecavüz etmek isteyen İran İstihbarat Şefini öldürdüğü için idam edilen Reyhane Cebbari’nin, hakime son sözü;
Hakim: Neden öldürdün?
Reyhane: Şerefimi korumak için.
Hakim: Bu, geçerli bir sebep değil.
Reyhane: Sen şerefsizsen anlayamazsın…
İntihar
Kimse duymadan ölmeliyim
Ağzımın kenarında
Bir parça kan bulunmalı.
Beni tanımayanlar
"Mutlak birini seviyordu" demeliler.
Tanıyanlarsa, "Zavallı, demeli,
Çok sefalet çekti.."
Fakat hakiki sebep
Bunlardan hiçbirisi olmamalı.
—Orhan Veli Kanık