Üniversite Maceramın İlk Dersi: Şeker Portakalı
Üniversitenin ilk günlerinde "Şeker Portakalı"nı okudum. Herkes yeni arkadaşlar edinirken, ben kendimi Zezé'nin dünyasında buldum. Yani, oda arkadaşım Zezé ve onun şeker portakalı ağacı oldu:)
Zezé, beş yaşında ve oldukça hayalperest bir çocuk. Yoksul bir ailede büyüyen Zezé'nin hayatındaki tek neşe kaynağı, bahçelerindeki şeker portakalı fidanı. O kadar yalnız kalmış ki, bu ağaçla arkadaşlık kuruyor. Yurt yemeklerinin beni ne kadar zorladığını düşündüğümde, Zezé'nin sıkıntılarına karşı bir empati geliştirdim)
Hem güldürdü hem de ağlattı.
Manuel, Zezé'nin ihtiyacı olan baba figürünü sağlarken, benim de "keşke şu anda yanımda olsa" dediğim bir karakter olmuştu.
José Mauro'nun anlatım tarzı da, sanki bir çocuğun gözünden yazılmış gibi sade ve içten.
Kısacası okumanızı tavsiye ederim. Belki de Zezé ve onun küçük ağacında sizin de bir parçanızı bulursunuz.
---
Şeker Portakalı
-Neden hiç mutlu değilsin Zeze?
+Neden mutlu olmalıyım?
-Çünkü dünyaya bir kere geliyoruz.
+İyi ki bir kere geliyoruz Portuga.
-Neden?
+İkinci bir hayatı kaldıramazdım.
"Neyi bekleyeceğiz Zeze?
Gökyüzünde güzel bir bulutun geçmesini. "
Canın yanmış ama gülümsemişsin
Günün birinde acıyı keşfeden küçük bir çocuğun öyküsü
KÜÇÜCÜK ÇOCUKLARA HER ŞEYİ NEDEN ANLATMAK GEREK?
Gerçekten de sevgili Portuga'm, bana her şeyi çok erken anlattılar.
Hoşça kal!
